İntihar ve umut

“ Sevdiği kızı kalbinden vuran genç, daha sonra tabancayı kafasına dayadı ve tetiği çekti”

“ Karnesinde kırık olan lise öğrencisi evinin balkonundan atlayarak, yaşamına son verdi”

“ Kredi kartları borçlarını ödeyemeyen memur , boğaz köprüsünden atladı”

“ Terk edilmenin acısına dayanamayan genç kız, yatak odasında kendini astı”

Yukarıdaki başlıkların devamları da şöyle

“ Haberi alan yakınları sinir krizi geçirdi”

İntihar eden gencin annesi “ Oğlum karıncayı bile incitmezdi. Son dönem de çok içine kapanmıştı, zamanının çoğunu odasında geçiriyordu. Bizim bildiğimiz hiçbir sorunu yoktu..Biz yemedik yedirdik, giymedik giydirdik. Kötü mü yaptık? Neden böyle bir şey yaptı anlayamadık çok üzgünüz” dedi

İntihardan sonra bulunan notlarda var..

“ Ölümümden kimse sorumlu değildir”

“ Elimden geldiği kadar temiz kalmaya çalıştım, hayat beni öyle bir bataklığa çekti ki saplanıp kaldım.”

“ Çok borçlandım, insan içine çıkamaz hale geldim elveda”

“ Onsuz bir hayat düşünemiyordum, bırakıp gitti. Bundan sonra nefes almanın anlamı yok”

Ülkemizde erkekler kadınlara oranla daha çok intihar ediyor..

İntihar için risk etkenlerinin başında erkek olmak geliyor( Ne tuhaf)..Hani erkekler daha güçlüydü?

Sonra

Yalnız yaşama ( Yalnız yaşamaya özeniriz aslında)

Yeni ayrılmış yada boşanmış olma (Garip!)

İleri yaş.

İş kaybı.

Kafasına koyan neden arasın! illa bir şey bulunuyor..

Benim en çok gücüme giden.

Bu yazıyı kaleme almama sebep olanda;

İntihar edenlerin ortak özelliklerinden bir tanesinin son ana kadar kurtarılacaklarını beklemesi.

Düşünsenize

Altınızdaki iskemleye tekmeyi vurmak üzeresiniz, kapının açılıp, birisinin gelip sizi kurtarmasını bekliyorsunuz.

Uçurumun kenarındasınız, rüzgar saçlarınızı savuruyor, en sevdiğiniz giysi üzerinizde, atlamak üzeresiniz, birisinin gelip arkanızdan size sarılmasını istiyorsunuz…

Beklentileriniz, her zamanki gibi gerçekleşmiyor, Arkanızdan sarılan olmadığı gibi kapıyı açan da olmuyor…

Sonra bitiyor…

Nasıl çelişki bu?

Anladığım şu İnsan oğlunun hayatında “Umut” son ana kadar, “umut” hep var.