işe yara(ma)yan yazme eylemi

"Gün batıyor…
Gün batıyor ürkek yıldızlar dolanıyor yalnızlığıma.
Umurumda değil ne bu yağmur ne ayaz
ne de bu kerpiç kokusu havada;
unutuyorum, sabaha kadar, gün batıyor.
Geciken sabahlara koşuyor kuşlar
gözlerimin önünde
ve hayat gül kokulu bir sağanak yine…"

Yaklaşık 2 yıl oldu, sanırım, son blog yazımı yazdığımdan beri. Ama zaten sadece 2 blog yazmıştım. Sebepsizce değil ama sonuçsuzca yazdığım 2 blog. Yalnızlığın en derin buhranlarında yazdığım 2 blog. Kelimeleri seçmekte ne kadar titiz davransam da şu an yazdıklarım asla onlar kadar içten etkileyici olamaz sanırım.
Neden sadece 2 blog yazdım ve sonra 2 yıl gibi uzun bir süre boyunca hiçbir şey yazmadım diye çok sordum kendime. Olmadı yazamadım cesaret edemedim...ya da aynı ruh halini tekrar yakalayamadım. Bu süre zarfında bu sayfalara defalarca girip kendi bloglarımı ve diğer blogları defalarca okudum halbuki. Ama olmadı işte. Korktum yazmaktan. Aynı buhrana girmekten korktum dahası daha kötüsü olmasından korktum.
Peki neden öyleyse şimdi yazıyorum. Onu da bilmiyorum. Ama şunu biliyorum ki; iki yılda çok şey değişti. Şimdi onları anlatmayacağım fakat...Hayır yine de biraz anlatacağım çünkü anlatmak istiyorum.
1.Eski işimi bıraktım. 2. Askere gittim ve 3.evlendim. Bunların herbiri ayrı ayrı şeyler kattı benliğime...
Kendimi hep suçlu hissediyorum neden yazamıyorum diye, ama yazacak cesareti göstermediğim için de kendime kızıyorum. Bir insan kendisiyle bu kadar uğraşabilir mi acaba???
Yıllarca bu bloglarda yazanlarıın yalnız ve çaresiz olduklarını düşünmüştüm fakat böyle olan benmişim meğer..O yüzden çok geç başlamışım yazmaya ve ilk yazımdan sonra o yüzden uzun süre yazmayı bırakmışım.. Yazma işinde uzman biriymiş gibi konuştuğuma ya da böyle şatafatlı cümleler kullandığıma bakmayın ben aslında çok diplerde geziyorum..g-e-z-i-y-o-r-d-u-m. şimdi çıktım. işte o yüzden yazma cesaretini gösterdim tekrar. Kendimi kendime çok rahat anlatabildiğim için yazıyorum yeniden. ve umut ediyorum yeniden akacak içimde sular. o seti yıkacağım ve o birikinti geçtiği yerlerden alıp tek tek diğer birikintileri dere olacak, nehir olacak. Dağlarda eriyen karlar, yeraltından fışkıran sular birleşip bu nehirle gür bir çağlayan olup denize akacak birgün...En azından umut ediyorum. Çünkü artık yalnız değilim.
Burayı bir yaz-boz tahtasına çevirmeden bitireceğim bu yazıyı. kendi yazımı... Bende büyük bir yeri olan fakat ilk başladığımda küçüklüğümden, tecrübesizliğimden ve ilgisizliğimden tiksindiğim yazma eylemi...