Yalnızsınız bayım siz!

Yalnızsınız değil mi? Sizi gerçekten sevecek birini aradınız yıllarca. Yaklaşmadınız geçici boş sevdalara, gönül eğlencelerine. Oturup köşenizde, hayatınızı idare edip bir şekilde, hep aradınız ve beklediniz sizi gerçekten kurtaracak büyük kişiyi. Yıllarca insanlara, sevgililere, aşıklara umutla baktınız. Sonra bu umut umutsuzluğa dönüştü. Önceleri bakarken elele dolaşan çiftlere, gözlerinizde bir sevinç belirirken sonra belli belirsiz bir matlığa büründü gözbebekleriniz. Yorulduğunuzu düşündünüz, hissizleştiğinizi, ve en son yaptıklarınızın ne kadar boş olduğunu! Oturup kaç kere kaç kere düşündünüz bunun sonunu, ama her gecenin sabahında aynı yalnızlıkla işinize ya da okulunuza gittiniz. Çevrenizdekilerle konuştunuz, gülüştünüz belki de ara sıra. Ama içiniz hep kan ağlayarak! Bu durumunuz insanların sizden soğumasına ya da sizin öyle düşünmenize yol açtı.. Siz oyle düşündükçe insanlardan biraz daha uzaklaştınız ve siz uzak durdukça onlar sizin yalnız kalmak istediğinizi sandılar ve sizi kendinize bıraktılar. Her seferinde siz öngörülerinizde haklı çıktınız ve yine yalnız kaldınız.

Siz yalnızsınız bayım! Siz yeniksiniz bayım! Hayata ve düşkünlüğe mahkumsunuz. Çünkü siz kendinizi çok iyi anlamışsınız bayım. Boşuna beklemeyin o büyük aşkı. Boşuna beklemeyin elinizi tutup da dertlerinizi unutturacak kadını. Bir bakışta sizi anlayacak kadını...

Yalnızsınız bayım siz! Ve bu yüzden kendinizi kör bir kuyuya attınız. Kendi kazdığınız kuyuya. O kadını da aramayın boşuna. Zira o da başka bir kuyudadır.

Siz hastasınız bayım. Herkesin yer yüzünde gezindiği bir dünyada kendinizi kör bir kuyuya hapsettiğiniz için hastasınız.

Lütfen bayım lütfen! Kendinize gelin! Ve o kuyudan bir an önce çıkın ve önünüze gelene ilk kişiye gülümseyin. O zaman ruhunuzdaki karanlıklar da aydınlanacaktır. Ve o zaman yalnız kalsanız bile yalnızlığı hissetmeyeceksiniz.

NOT: Bu yazıyı da gecenin bir ortasında yataktan kalkıp yazdıysanız, ayrıca hastasınız bayım!!!