İstanbul, sabrın tükendiği şehir...

Geçenlerde İstanbul'umun en yoğun olan noktalarından birinde çok sevdiğim birisini beklerken üst-geçidin bir kaç basmak üstünde gözüme yansıyanları fark etmeden anılarıma kaydetmişim. Aslında bu anlatacağım konu sadece benim anılarımda değil, eminim bir çoğumuzun hafızalarına bile almak istemedikleri sabahı ile akşamı arasında İstanbul'umun bir çok noktasında güzel insanımın nefes aldığı, yaşanan trajik sabır dengelerinin kurulmaya çalışıldığı, kimi zaman stresine yenik düşüp önüne geleni alaşşağı edebilecek bir öfkeye büründüğü o muazzam vazgeçilmez tabloarın belki de en mühimlerinden..

Bense daha o günün sabahında diğer günler gibi aynı keşmekeşi yaşamıştım iş arayışım içerisinde. Şimdi kendimi birazcık o kalabalıktan, endişeli bekleyişlerden ve her gelen İETT otobüslerinin kovalandığı bir birini ezme bazende ezilme pahasına girişilen kovalamacalardan bir kaç basamak yukarıya taşıyıp olanları uzak bir ruh haliyle seyre daldım. Daha bu tür olayları yaşadığım ilk günlerimde "lanet olsun!" duygularıyla bir daha mümkün olduğunca aynı tablo içine kendimi sürüklememeye çalıştım. Tabi nedenli mümkün olablir onu siz hayal edin,emi?

Ey güzel istanbul'um her seferinde eşin yok diyorum, taki bu tür noktakardan geçerken duygularımın buğulanmasına kadar ama, sanırım senle yaşamak bu olsa gerek; adına sabır mı dersin stress yumağı mı bilinmez ama daha bir çok kez misafiri oldumuz senin her bir noktanda bizi Şirinevler-Metro durağında ki gibi sahneler beklesede ben insanları, huzuru ve mutluluğu unutmuş o yüzlerinde yine senin o akıllardan çıkmayan güzelliklerini arayacağım....

O bir kaç basamak yukarıda ruh halinde olmak bile yetmiyor geri dödüğünüzde, ama arada denemek lazım, neden olmasın!