İstanbul'da Yağmurun adı

İstanbul... İlk aşkım, ilk heyecanım, ilk korkum, ilk endişem... İşim, aşkım, evim, ocağım...

Yağmurun sesini duyuyorum, gözlerim kapalı. Diğer tüm seslerden daha baskın bir ses. Uzatmışım ayaklarımı koltuğa doğru, yaslamışım sırtımı duvara seni düşünüyorum İstanbul...

Yağmurlu akşamlar bana babamın sırılsıklam eve geldiği günleri hatırlatıyor. Saat 19.00'u geçmiş. Gözüm kapıda babamı bekliyorum. Acaba bu akşam bize ne getirecek diye... Merakım yerini korkuya bırakıyor saatler geçtikçe. Sonra bir bakıyorum babam gelmiş. Meğer bitmek bilmeyen, başı sonu olmayan trafiğe takılmış, yuvasına gecikmiş... Bir kış böyle geçmiş bizim için...

İlkokulu Büyükçekmece'de okudum. Okulumuz depremden hasar görmüş, başka bir okula gidip geliyoruz. Yine böyle bir yağmur. Bugünkü gibi aynı; bardaktan boşanırcasına yağıyor. 4 kişiyiz. Yağmur boyunca yürüdük. Islandık.... Islandık... Birimizin üstünde 5 TL varmış. Hemen taksiye atlayıp evimize gittik. Arkadaşımızın annesi demiş ki "Ne olur ne olmaz, cüzdanın bir köşesinde her zaman para olsun" O günden beri cüzdanımın köşesinde hep para vardır. Az da olsa...

Ahh yağmur... Bu şehirde senin adın ne hala bulamadım.

Bugün yine yağıyorsun tüm kuvvetinle. Koca şehiri esir aldın... Güzelim İstanbul yağan yağmurla birlikte yine ağlıyor. Yollar ağlıyor, evler ağlıyor, insanlar ağlıyor...

Yağmur bu şehirde senin adın ne ben hala bulamadım...

Bulan varsa paylaşsın...

Sevgilerimle