İsyankar delikanlı sonbahar

Hep hüzün, acı, ayrılık ve birazda yıpranmışlık hatırlatır sonbahar. Mevsimler arasında mahallenin hep suskun ve miskin çocuğudur. Mazisinde ardına bıraktığı ilkbahar ve yazdan kalma güzel hatıralar barındırır, küfesinde ise hep aşkın ve hüznün tatlı kırıntıları vardır.

Kendine has duruşuyla hiç nefret uyandırmaz. İçeriğinde bulundurduğu acı, hüzün, ayrılık gibi aktif bileşenlerle insanları megolaman bir dünyaya yakınlaştıran kişileşmiş bir nesne gibidir. Yine de geldiğinde ve gittiğinde hep özlemini uyandırır. Sararmış ağaçlar ve otlar, dökülmüş yapraklar ve favori rengi sarıyla hep batan güneşe arkadaşlık eden, lakabı “Hazan” olan, âşık olmuş ve aşkına karşılık bulamamış, içine kapanık isyankâr delikanlının ta kendisidir.

Hiç kötülük barındırmaz hep iyileştirmeye çalışır kötülüğü. Kendine özgü duruşu ve metanetiyle bazen bir şifa kaynağı bazen bir şifahanedir SONBAHAR.