İyi niyet ve özveri

İyi niyet nedir?

Robenson Crusoe gibi yaşanmayacağına göre, toplumun bir parçası olan insanların ilişkileri de kaçınılamaz.

Münasebetlerdeki ilk hareket noktası, düşünme ve bu doğrultudaki hareketlerdir.

Hareketlerimize start veren düşünmede esas, "özgürlük ve hür irade"... Bilgi, birikim ve sosyo-kültürel donanım ile kişinin karakterinin bileşimiyle ortaya çıkan düşünceler, şahsın kendisine ait olup, özeldir. Karşılıklı ilişkilerde benmerkezli düşünceyi muhatabına zorla kabul ettirmek bencilliktir, dayatmacılık olarak nitelendirilir. Dayatmacılık beraberinde iticiliği getirmektedir.

Düşünce ve fikirlerden sonra hareketlerde de bencillikten uzak bir tutum izlenmelidir. Başlanılan bir hareketin sonrasında oluşacak maddi veya manevi faydada orta nokta düşünülmelidir.

Hatta karşıdakinin menfaatini kendi menfaatinden daha öne alan düşünce sistemi vardır. Kendisini ikinci planda tutan bu kişiler "iyiniyetli" olarak tanımlanırlar.

Bazı kişiler böyle bir kavramı beyinlerine sığdıramazlar, görmemişler veya tanık olmamışlardır. Onun için beyinlerindeki bir modele, bir kalıba oturtamazlar. Yadırgamamak lâzım, beyinlerinde böyle bir "kod" yoksa, nasıl algılasınlar?

Onun için ben demek isterim ki; iyi niyetli bir hareketi, anlayabilecek olana, iyiliği iyi niyetli kişilere yapınız.. Aksi halde, anlaşılmadıktan sonra neye yarayacaktır?

Anlaşılmayı bırakınız, acaba bu hareket niçin? Ne amaçlı? gibi birtakım anlaklardan uzak beyinlerde, acabalara sebep olmaktan başka bir işe yaramayacaktır.

İnançlarımızda vardır: "karşısındakinin nefsini kendinden üstün tutmak"...Her zaman bunu düşünerek yapılan hareketlerin anlaşılmasını beklemek boşa olsa da, "balık bilmese de, hâlık bilir" özdeyişinde kendisine teselli bulacaktır.

Empati yapmaya benzetirim bazen, "karşımdaki ben olsaydım" diye düşünür, kendimi onun yerine koyarım. % 99, 9 müsbet sonuç almışımdır. %100 diyemiyorum, istisnalar kaideleri bozmuyor.

İyi niyetli insanlar nadir olarak bu hareketleriyle mağdur olsalar da, genel olarak yaptıkları hareketten huzur duyarlar ve mutlu kişilerdir...

&&&&&

Özveri:

TDK büyük sözlüğüne göre; "Bir amaç uğruna yada gerçekleştirilmesi istenen herhangi bir şey için kendi yararlarından vazgeçme, fedakarlık, gönül cömertliğidir." denilmektedir.

Özverili olabilmek, kendinden fedakarlık yapabilmek her kişiye mahsus bir olay değildir. Özveri, yüce gönüllü insanların özelliğidir.

İlk akla gelenler annelerdir. Evlâtları için, uyumazlar uykularından fedakarlık yaparlar. Keza, yemez yedirir, giymez giydirir, gezmez-eğlenmez, keyfinden vazgeçerler...O yüzden "Cennet anaların ayağı altındadır"...(Hadis-i Şerif)

Babaların hakkını yemeyelim, babalar da çocuklarının ihtiyaçlarını karşılamak için bir fazla çalışmıyorlar mı?

Fedakarlıkta karşılık beklenmez, bir tek karşılık umulur: takdir edilmek...

Ne yazık ki, beklenilen sosyal seviyeye ulaşmamış toplumumuzda "takdir" yerine adeta aşağılanan bir kavram olarak algılanmakta fedakarlık...

Maddeciliğin ve egoizmin bu kadar ön saflarda olduğu zihniyetlerden daha ne beklenir? Ortada "psikoz bir durum var ama acaba egoizm (bencillik) mi, fedakarlık mı psikoz?...

Fedakarlık yapanların gönülleri huzurludur, insanlarla iletişimleri güzeldir. Kolaylıkla gönül köprüleri kurarlar. Güler yüzlüdürler, ışıltılı bakışlarıyla fark edilirler ve gerçekten mutludurlar...

Çok fazla uzun olmayan insan ömründe, iyi niyetli ve özverili olmak iç dünyamızı aydınlatacak ve huzur verecektir...

Mutlu değilim diyenler, lütfen blogumu okuyunuz, sonrasında ne düşünüyorsunuz? Yorumlarınıza açığım...

Yeni yılın gelişini mi kutlayalım, yoksa eski yılın gidişine mi üzülelim? Bence sağlık, mutluluk ve başarıların beklentisinde olalım...Yeni yılınız kutlu olsun, evinizden güneşiniz, yüzünüzden neşeniz eksik olmasın.

Gönüller dolusu selam ve sevgilerimle...

Yurdagül Alkan.