Kader mi müsibet mi

Hayatımda hiçbir şey bu kadar acıtmamıştı.Acıdı çok acıdı.

Ruhum yaralı

Kalbim yaralı

Sırtım yaralı...

İnsanın hayatı bir gecede hiç ummadığı anda ummadığı kişiler tarafından bu kadar nankörce değişebilir mi?

İşte anlatıyorum dünyamı altüst eden o kara gece...

Yılbaşı gecesi..

Bütün aile yılbaşını kutlamak amacıyla teyzemde buluşuyoruz...

Kuzenler ve eşleri teyzemler ve eşleri annem babam eşim vs kalabalığız ve mutluyuz...

Ben ve eşim iki kat mutluyuz çünki dokuz aylık hamileyim ve bebeğimizi kucağımıza almaya sayılı günler kalmış...

Üç yıllık beraberliğimizde çok çabalar sarfettik ama sevgimizle zorlukları beraber atlattık..

Yılbaşı gecesi herkes mutlu.İçkiler içiliyor kahkahalar ortam şen şakrak..

Sonra evlere dağılınıyor ben ve eşim teyzemde kalıyoruz.

Bir de 10 yıldır görmediğim ve yaza evlenecek olan kuzenim.

Sabah 4 gibi yatıyoruz.Bir ara uyanıyorum ki yanımda eşim yok.Herhalde sigara içiyordur balkonda dye düşünüp gidip bakayım diyorum.Bakıyorum balkonda yok, diğer odalarda yok, lavoboya giriyorum, ellerimi yıkıyorum. Tam karşıda da kuzenimin odası var. Elim kapıya gidiyor açıyorum ki ne göreyim eşim kuzenimin üzerinde çırılçıplak.

Eşimin daha sonra buluştuğumuzda anlatığına göre eşim alkolden sarhoş olduğunda onu odalardan birine yatırmıştım. kuzenim 2 kere odasına girip uyuyor musun canım diyerek dudağından öpmüş, en son montunu giyip gidecekken yine eşimin yanına gitmiş ve gideyim mi kalayım mı? bu odada bu yatakta yatacağım demiş.

Anladığınız üzere eşim de ben uyuduğumda yanımdan kalkıp 2 metre ilerdeki kuzenimin odasına girip soyunuyor.

Düşünüyorum da ben her gün eşimi defalarca öpen sevgi dolu biriydim.

9. ayıma kadar hamile halimle üniversite mezunu bir bayana yakışmayacak bir işte sırf maddi sıkıntılarımıza yardımcı olabilmek için çalıştım.

Üstelik güzelim de, ki annem eşimi çok çirkin bulduğundan yanıma yakıştırmamıştı.

Ama ben sevmiş aşık olmuş evlenmiştim.

Niye?

9 aylık hamile halimle günde 4-5 saat sokaklarda ağlayarak dolaştım.

13. gün 13 ocakta muaneye gittiğimde apar topar bebeğimi sezeryanla aldılar ve bebeğim 15 gün küvözde kaldı...

ben karnım yarık kuzenimin ve eşimin sırtıma sapladıkları bıçağın acısını sırtımda, hergün şekil değiştirip gün gün eriyen biten ve ölürken de beni de öldüren aşkımın acısı ağrısı göğsümde dört duvar arasında hareket bile edemeyerek nefes bile alamayarak geçirdim 15 günü. 15 gün sonra bebeğim küvözden çıktı ama acım bitmedi. Bebeğimi emzirirken bile döktüğüm gözyaşları banyomdaki küvetimi dolduracak yoğunlukta.

Eşim pişman oldu yalvardı ve namaza başladı. Bu olay benim maneviyatımı çok değiştirdi artık benim için sen, bebeğim ve yuvam geri kalan zamanda ibadet olacak diyor. İmanını görünce bebeğin 40 ı dolduğunda döneceğim eve demiştim ve döndüm, sözümü tuttum.

Bugün 19 mart ve hala çok acı çekiyorum ilk günki kadar olmasa da.

Bir arkadaşım zaman diyor, herşey düzelecek, imtihandasın diyor...

Aslında hayatıma boşanıp da devam edebilirim.İşe girip çalışırım belki yeniden sevebilirim ama gücüm yok. Çok yoruldum...