Kalabalık

Şöyle her yanımıza dönüp bir bakıyoruz,
Bir yığın insanla çevrilmiş bir kalabalıktayız…
Kalabalık... yani olması gerekenden, daha bir fazlalık.
Demektir ki, safralar da var işin içinde
Toplum değil yani, topluluk aslında.
Bir kabile belki
Kabile deyince ilkelliği, ilkellikleri çağrıştırır ya hani
Bilirsiniz… 

İşte onun için gören gözler, bilen zihinler düşünürler ki,
Ne etsek biz bunlarla? 

Önce derim anlatmak gerek,
Ne nedir, ne değildir…
Uzun uzun, kısa kısa, tekrar tekrar
Ama hep anlatmak
Anlatmaktan hiç vazgeçmemek… 

Siz de anlatsanıza dedim,
Ne yapmak gerek… 

Dediler ki biz insan değiliz,
Anlama yeteneğimiz var tek
Duymazlar bizi
Anlatamayız pek
Ama derler ki, bazı insanlara anlatmak boş…
Anlayacak olsalardı, zaten yapmazlardı da böyle işler, boş boş! 

Dedim ki,
Ama onlar da cism-i insan yaratılmış,
Hani insan insana anlatırsa, duyacak belki
Henüz insan olmasa da, olacak belki, insanımsı… 

Dediler ki,
Olmaz olmaz, sen bizi dinle…
Kaç binlercesi geçti ki önümüzden
Duymadı hiçbiri!
Olmadı hiçbiri! 

Dedim ki, ama ben de bir insanım..
Ben duyduğuma göre,
Ben olduğuma göre, onlar niye olmasın? 

Dediler saçmalama!!
Olmadı dedik ya işte, nesine daha hala bir de “niye” diye soruyorsun?!! 

Doğru dedim, pardon…
Ama bakın ben de saçmaladım işte,
Demek ki insan işte bu, saçmalayabilir. 

Hayır dediler,
Onlar başka, sen başka..! 

Allah allah, tamam da niye ben başka? 

Dediler
Sen anında düşünüyorsun.
Bak duyuyorsun, bizimle konuşuyorsun bile
Hop dedik mi hem evvelini, ötesini görüyor, hem anlıyorsun bak! 

Hmm dedim…
E o zaman… bir de şu var:
Tamam, onlar kendileri anlamaz; doğrudur, haklısınız
Ama sadece onlar yok ki…
Yani saçmalığı yapanın dışında kalan başka insanlar da var o kalabalıkta. 

Bu defa onlar
Hmmmm… dediler…
Biliyoruz gerçi bundan sonra ne diyeceğini ama,
Sen yine de söyle bakalım,
Yani? 

Yanisi şu dedim.
Yine de anlatmak gerek,
Çünkü onlar değil ama,
Belki başkaları hani, hop dedimi, düşünür anlar diye…
Hani biri bile duysa, anlasa, o bile kâr değil mi insana? 

An kadar kısa birbirlerine baktılar,
Gülümsediler, bakışları sevgiyle sardı beni
Sevindiler…
Doğru dediler… haklısın! 

O ana kadar hiç ses çıkarmadan dikkatle bizi izleyen birine baktılar bu defa
Belli ki en üstleriydi.
Tamam, oturun der gibi hepsine şöyle bir baktı
Anında hepsi başını öne eğdi
Ve bana geldi durdu bakışları.
Tam o an hepsinin gözleri de bana çevrildi sanki
Ne desem? 

Merak mı desem, güven mi desem...
Yoksa saygı mı, sevgi mi, takdir mi, bilgi mi?
Belki de onay, kabul, itaat… ya da hepsi…
Ve birden, o dedi ki:
Tamam! Karar verildi!
Sen!
Gerçekleri anlatacaksın!!! 

Vicdan ve akıl heyetiydi bu…
O gün bugündür hep anlatırım. 

Filiz Alev
20.03.2011