Kandığım

Bu gece, Nesimi’nin ruhunda bir beden olmak istiyorum. Zeki Müren’den ödünç bir hüzün dolanıyor beynimin kıvrımlarında. Kibritin yanan ucunu düşünüyorum.Yıpranmış bir kilimin renkleri gibi hayat. Eskimiş şaraplardan çalıyor değerini. Unutmaya uğraştığım ne varsa, bir bayram sabahının Selimiye avlusunda, ellerimi sıkıyor tek tek… Kaybettiklerimi kutluyor.

Ayın maviye dönüşen ışığını, dün gece görebiliyorum, harcadığım ömürde ilk kez. Nesimi’nin hatırına bahşediyor gök tanrı, biliyorum.

Kim bilir kaç sonsuzdan oluşuyor sıkış tıkış kumlar. Nasıl bir yüktür bu? Kum fenerinin yanıp sönüşü hariç, yalnızlar. Dana adası haber vere vere kayboluyor. Eşek arıları çekiliyor yuvalarına. Akşamın meltemi, okşuyor çamların saçlarını. Yeni otlar, yeni tavşanları büyütmek için filizleniyor.

İki eski dost, iki yeni şizofrene dönüşüyor. Ayın ışığı dolun dolun artık. Ne gülüşlerimizi ne de göz yaşlarımızı saklıyoruz birbirimizden. O <çıplak>. Bense üşümekten korkuyorum. Çamın saçlarını okşayan rüzgar, kalbimi kırıyor, yeni tavşanlara hayat veren otlar, sekimde yeşermiyor. Ölecek sanki acından, tavşan dişli özlemlerim. Bebeğim.

Küllerime bırakıp gidiyor, Nesimi benden. Daha fazla yansam, üzülecek.Yüksek sesli şarkılara avaz veriyorum. Her nota Leyla’nın kirpiği. Nefes nefese kalıyor, alamıyorum. Ahhh… bu filmde neden oynuyorum ben? İçtiği gazozun şişesine işeyen, sarışın bir çocuk olmak varken.

Güneşin ışığıyla memnun, gidiyor mehtap. Heybeliyi anıyorum. Dana adası aniden eski yerinde. Eşek arıları meltemin ritmi. Yeşil saçlı dilberlerin sallanması için şart. Ufuk kadar mı uzakta, ağzında biberonuyla duran mutluluk.

Uyanıyorum, kendi bedenimde. Evet!... Hayatı, ölümüne sevdiğimi bir kez daha anlıyorum. Meltem, ben yaşadığım için esiyor biraz da. Otlar, ben nefes aldığım için filizleniyor. Kemiklerimi kırarcasına sarılıp diyen dostumun sesinde gülüş doluyum. Onarıyor kalbimi zaman.

Zaman… Gözleri kapalı, adil bir inatla, alıp vermeyi biliyor.