Kapılar ve İnsanlar

Uzun zaman oldu ayrı düşeli. Günler haftaları, haftalar ayları, aylar yılları kovaladı. Dünya işleri işte!…  

Hasret tohum oldu düştü toprağa, başak misali çoğaldı durdu.  

Hiçbir iş hasret kadar ağır gelmedi bu bedene. Geçen zaman içerisinde kar yumağı gibi hep büyüdü. Bu ağır yük karşısında girildi son viraja.

Şimdi ise hasret bitiyor kavuşma anlam kazanıyor!...

Özlemleri sevgi bezedi ilmik ilmik, renk renk, nakış nakış. Sizi bilmem ama beni sevince boğacak bu kavuşma.

Gazetemizin köşesinde randevulaşmak, günü geldiğinde buluşmak, hasbihal etmek daha bir anlam katacak yazılarımıza.

Kış mevsimi gidiyor bahar geliyor memleketimize. Buğdaylar çoktan ekildi tarlalara yeşerdi topraklar. Şimdilerde ise keşanlar (Sürülen tarladaki iri toprak parçalarını ufaltmak için çekilen çalı, tahta sürgü) çekildi, çeltikler saçıldı ovalardaki leklere (Tarlalara).

Soğuk havaların verdiği ağırlık kalkıyor üzerimizden. Koyu renk elbiselerin yüklüğe (İçine yatak, yorgan koymak için duvara açılmış olan boşluk ya da yatak dolabı) kaldırılmasıyla hafiflediğimizi düşünüyorum.

Bahar mevsimiyle gelen sıcak havalar çekiyor bizi açık alanlara. Kelebekler gibi uçmak istiyoruz sonsuzluğa kimsenin görmediği bir zamanda. Kapısı açık mı?, Kapalı mı? bilmeden!...

“Beyaz Melek” filminde ölüme adım adım yaklaşan bir babanın çocuklarına ve ailesine verdiği bir nasihat geliyor aklıma: “Unutmayın! Gittiğiniz her yerde bir kapınız olsun, her yerde…”

Biliyorsunuz çeşit çeşit kapı var: Tahta kapı, çelik kapı, demir kapı. Han kapı, nur kapı, nar kapı…

Bazıları açık, bazıları yarı aralık, bazıları ise sıkı sıkıya kapalı!… (Devam Edecek)