Kapıları çalan benim

Kapılar, ahşap görünümlü çelik kapılar, PVC kapılar, sürgülü kapılar, akordiyon kapılar. Güzel bir yuvaya açılan kapılar, açık kapı politikası uygulanan ofislere açılan kapılar, araba kapıları, asansör kapıları...

Ne çok kapı var etrafımızda. Hatta dilimizde bile var onlardan çokça. Kapı kapı dolaşmak, hırsıza kapı dayanmaz gibi.

Bugün ne kapıları aralamak, ne kapı kapı dolaşmak ne de kapıları çalmak istiyorum. Sadece yazmak istiyorum kapıları.

Kapılar kapanınca insanın yüzüne içini bir hüzün kaplar. Kapıyı çalıp da açacak kimsesi yoksa içerde, anahtar deliğinden medet umuyorsa içeri girebilmek için, bir yalnızlık duygusu kaplar kı içini insanın ne siz sorun ne de ben anlatayım. Hele bir de alıştıysanız anahtar yerine zil kullanmaya öyle bir ağır gelirki cebinizdeki anahtara ulaşmak, kapıyı kendi anahtarınızla açmak.

Hele bir de o kapı kapandığında kalıyorsanız yalnızlığınızla başbaşa, çalan olmuyorsa kapınızı ne yaparsınız?

İçlenip bir türkü mü yakarsınız yanık yanık sizi çevreleyen yoksa bir cigara mı dumanıyla sizi saran. Sizi bilemem ama ben şarkı söylerdim muhtemelen en acılısından. Belki de yıllar öncesinden hiç eskimeyen bir kız çocuğunun şarkısını. Kapıları çalan benim, kapıları birer birer, gözünüze görünemem göze görünmez ölüler...