Kara üzüm taneleriyiz...

" Bazen nostalji yapmayı severim" diye, bir cümle kurmam çok hatalı bir cümle olur biliyorum.

Yaş almaya başlamamla beraber mi bilmiyorum ama daha çok duygusallaştım, daha çok empati yapar oldum... daha bir bakmaya, daha bir görmeye" başladım etrafımı.
Çevremdeki kayıplar bir daha durup düşündürttü beni...

***
"İnsanlar vefasızdır kızım..." derdi annem. Yana yakıla anlatırdı. Bir bakarsın yanında kimse yok... Üzülme... Dünya böyle! Dostum var diye sevinme. Yarın ne olacağı bellli olmaz, bir bakmışsın tek başına kalakalmışsın. Eee, dünya menfaat dünyası... öyle..." derdi.

Acı acı gülümserdi.

Hem pencereden dışarıyı izler, hem anlatırdı. Gözleri dolar, dudakları titrerdi... Ne düşünürdü bilmiyorum ama mutlaka dost sandığı insanlar gelirdi aklına. Sağlığında görmediği rağbeti öldüğünde görmüştü diyeceğim ama; onu görmesi de mümkün değildi ki...

***

İnsanlar öldükleri zaman değerleniyor.

Bizde böyle...


Dünya işlerinden başımızı kaldırıp arayıp sormadığımız paylaşmadıgımız insanları yitirdiğimizde dudaklarımızdan peşpeşe dökülüveren sözcükler yığınlarca yerini alır....

Çelenkler, çiçekler... mesajlar... Ah'lar vah'lar!

Sonra yine çark eskisi gibi dönmeye başlar ve unutulup gider...

*****

2 iki daha 4 vefasız insanlarız.

Fazla söze de hacet yok
Kara üzüm taneleriyiz.

Hepsi bu!