Karadeniz... Niye aldın ki Senem'i....

Ellisine merdiven dayamış eşime,

Otuzlu yaşlara gelmiş oğluma,

Yirmili yaşlara gelmiş kızıma, gelinime hep şunları söylerim, özellikle gözümün önünden uzak oldukları zamanlarda.

-Karşıya geçerken dikkat et,

-Merdivenlerden inerken dikkat et,

-Dolmuş, otobüs tam durmadan inme, binme,

-Çantana, eşyalarına sahip ol. Olası bir kapkaçta direnme, bırak alsın gitsin.

Kör olası bir hatanın, dikkatsizliğin, kör olası bir tesadüfün, kör olası bir kazanın, ne bileyim bir hayvanlığın yakınlarıma, canlarıma zarar verebileceği paranoyası herhalde bu..

Özellikle kızım Çorum’da okurken bu hastalık daha da depreşti bende.

Uyumaya çalışırken, işyerinde, evde her yerde aklımın bir yerinde hep kızım vardı.

Günde on sefer telefonda sesini duyardım. Öyle ki ders ve ara saatlerini ezberlemiştim.

Sık sık Çorum’a gidip görmemde cabası.

Bu pimpirikliğe eşim ve oğlumda kapılmıştı.

Aynı gün hem ben hem onlar defalarca aradığımızı akşam konuşurken öğreniyorduk birbirimizden.

Şükür kızım şanslıydı. Kazasız belasız bitirdi geldi.

Senem o kadar şanslı değilmiş demek ki.

Kuşkusuz onun yakınları da bizim gösterdiğimiz hassasiyeti göstermişlerdir. Belki de daha fazlasını.

Fakat ne yazık ki;

Sahilde gezmek isteği, arkadaşlarıyla hoşça vakit geçirmek düşüncesi, belki can sıkıntısı.

Belki de Karadeniz’in hırçınlaştığında neler yapabileceğini öğrenmek merakı.

Ah be Senem.

Ne işin vardı kızım oralarda.

Ne lüzumu vardı Karadeniz’le şakalaşmaya.

Hürriyet’in İnternet sayfasında Senem’in son on bir saniyesini izlerken geldi bunlar aklıma.

Gözlerimin yaşardığını hissettim.

Dikkatsizlik, eğitimsizlik, “bir şey olmaz canım” boş vermişliği,

Ne derseniz deyin.

Artık Senem yok.

Aldı Karadeniz onu.

Bir İtalyan Gelin Bacca’ya üzüldüm bu kadar. Bir de sevgili Senem’e.

Senem içimizden biri, Bacca İtalyan.

Ama vicdanın milliyeti yok.

Türk İtalyan ayırmıyor.

Her ikisi de ciğer yakıyor.

İnsan olmanın önemli özelliklerinden birisi bu herhalde;

Kim olursa olsun gidenlerin ardından üzüntüyü yaşamak.

Bu arada; Yazılarından tanıdığım, yazılarımı okuyan bu bağlamda birkaç kez karşılıklı yorum gönderme şansına eriştiğim sevgili Narçiçeğine Allahtan rahmet, yakınlarına ve blog camiasına başsağlığı dilerim.

Saygılarımla

26.01.2010.