Karıncalar çelme taktı...

Son günlerde ‘’nasılsın’’ sorusunu içtenlikle soranlara verdiğim yanıt, insanlarda garip bir etki bırakıyor. Kendileriyle dalga geçtiğimi zannedip öylece yüzüme bakıyorlar. Durumum gerçekten nedir anlamaya çalışıyorlar.

Çünkü yanıtım şu: ‘’Sormayın arkadaşlar, karıncalar bile çelme taktı bana!’’

Sanırım ilk düşündükleri benim biraz zor günler yaşadığım, ancak yanıt biraz sıra dışı olunca bir soru işareti oluşuyor kafalarında. Bunu neredeyse dışarıdan bile görebiliyorum.

Aslında işin esprisini bir tarafa bıraktığımızda bu yanıt benim ruh halimi gözler önüne sermeye yetiyor.

Düşünün ki, minicik karıncalar ve onların gözünde dev gibi görünen bir insan var. Ve bu dev minicik karıncalar tarafından çelme takılarak düşürülmüş ya da sendelemiş. Bunu söyleten öyle bir durum ki, artık normalde farketmeyeceği kadar küçük sorunlar karşısında bile çözümden uzak bir yenilmişlik duygusu... Ya da bir izin verme durumu, kendini koyverme belki de... Bir suyun akışına kendini bırakıp , minik çakıl taşlarından oluşan sıyrıklara aldırmadan; o sıyrıkların büyüyerek kocaman bir yara haline dönmesine izin vermek.

Tabi ki bir yere kadar, canının yandığı son noktaya kadar. O nokta ki artık bu sızlamalar dayanılmaz bir acıya döndüğünde mutlaka bir ‘’dur’’ işareti görüyor gözler. Beyninin derinliklerinden kopup gelen bu ikazı göz ardı etmenin imkanı yok o zaman geldiğinde...En azından benim için yok. Şimdilik bu akış içinde biraz sızlayıp, biraz dinlenip; karıncalara ve çakıl taşlarına izin vererek uygun zamanı beklemem gerekiyor.

Nasılsa dilimde kimsenin duymadığı o şarkı var hala...

Geçer, geçer; daha öncekiler gibi,

Bu da geçer, neler neler geçmedi ki,

Yine düşer deli divane gönlüm hayata...

blogresim: http://www.deviantart.com

Ferdi için: http://biryardimeli.bz.tc