Karıncayı incitmeyen adam

Köydeki anılar çoğalıyor gün geçtikçe. Bunlardan birini paylaşmak istiyorum sizlerle.

Geçenlerde Argos’u dolaştırmaya çıkmıştım. Yaşlıca bir bey elinde kazma mı çapa mı pek ayırt edemediğim bir tarla aleti ile bize doğru geliyor. Aramızda da çok güzel siyah- beyaz bir kedi. Beyin yanındaki genç bir ara ona bir şeyler söyledi. Adam biz yaklaşınca, kedinin benim olup olmadığını sordu. Ben de “ Hayır “ dedim. Sonra da “ niye sorduğunu “ sordum. Ne dese beğenirseniz; “Benim civcivlerimi yiyor kafasını koparacağım da. “

Tüylerim diken diken oldu. Öyle şey olamayacağını söylerken; o, nankör hayvanlardan dem vurmaya başlayarak kendince haklı nedenlerini saya dursun, ben kediyi uyararak kaçmasını sağladım. Tabii sadece bu kurtuluş anlık olmuş olabilir. Bilemiyorum.

Bildiğim tek şey var, evrende bir noktayım. Bazen o kadar yetersiz hissediyorum ki kendimi; açıkçası bunu unutmaktan bazen korkuyorum. Tıpkı bir okuma parçasında olduğu gibi, o adam gibi cinnet geçirmekten korkuyorum. Yol çalışması üzerine bir öykü çalışmasıydı, o okuma parçası. Karıncayı incitmeyen adam ( aynı zamanda parçanın başlığı idi )bir gün hep canlılara zarar veren bir arkadaşını, yine yol çalışması esnasında yoluna çıkan bir farenin kafasını kazması ile kopardığı için öldürüyor. Tabii, ruhsal çözümlemeler çok güzel aktarıldığı için, bire bir empati kurduğum ve her seferinde mantığım “ hayır “ dese de duygu olarak “ oh olsun! “ dediğim bir finaldi.

Aynı finale kendi yaşantımda ulaşmak istemem hiçbir zaman. Yüksek Gücüm beni o tür deneyimlerden uzak tutsun. Yargıladığım sürece yargılanacağımı biliyorum. Sadece bendeki şu hayvan sevgisini dengeli ve ona ( Yüksek Gücüme) güvenerek yaşamama izin versin. Dileğim budur!