Kaybeden...

Aceleyle yakalanmış bir şeydi. Onca sızı bir an dinince sıkı sıkı kavradım,mutluydum. Bir can, bi nefes yeni yepyeni umut dolu bir yol gibiydi. Vedalaştım hızla hüzünlerimle. Gurur vericidi,gönül okşayıcı. Bomboş olan biryer aniden rengarenk olmuştu. Beceriksizce sevindim uzun bir süre ardında huzuru getirdi diye.Olabildiğince şımarık davranabilir, hadsizce yaşıyabilirdim bu duyguyu. Herşey olağanüstüydü işte ve kararımı verdim korkmayıp kaybetmekten; deli dolu yaşayacaktım. Hiçbirşey yormuyordu beni öyle enerji yüklüydüm ki. Hayat gülümsemişti işte ne vardı endişelenecek. Zavallı küçük bir çocuk gibi sonsuz oyunlara daldım. Koşup koşup güldüm halime. Soluksuz sevinçler doldurdum kalbime. Zafer kazanmış bir ülkeydi burası gözümde insanlar hep mutlu. Sorunsuz bir hayatım vardı Sorunlarım sorun olmaktan çıkıvermişti. Şu arkama bakmadan çekip gittiğim şehir bana çiçekler verdi. 

Yanımdaydı. Kırıcıydı aniden. Çok çabuk değil miydi? Ama işte bakışlarındaki canlılık yok olmuştu. Yavaş yavaş ağırlaştım yatağa düşmek zorunda olan bir hasta gibi. İstenmiyordum yine. Yol göründü. Sessizce yürüdü yanımda. Herşey daha kötü olabilir diye sustum. Sustu nedenini anlayamadım. Bir umut gitme diyebilir diye geçti içimden. Ya da kolumu sıkı sıkı tutup bu defa başka, gitmiyoruz biyere. Bir iki adım öndeydim. Yanıma baktım yok,arkama baktım,yalnızlığım tam da orda duruyordu. Şeytani bi boşluk,çirkin bi yokluk,apansız umudumu da alıp götüren bir veda. Renkler kayboldu...