Kaybettim bugün kendimi hükümsüzdür!

‘’Bu kez anladım,

Kuru dallardan yapma bir köprüden geçiyorum.

Ben ordaydım,

Erbabı yalnızları yutan kentler biliyorum.

Bu kez anladım,

Hüzünlerden bozma mutluluklar yaşıyorum.

Ben ordaydım,

Acemi aşıkları boğan sular biliyorum.

Ne müttefik belli ne sığınakların yeri.

KAYBETTİM BUGÜN KENDİMİ HÜKÜMSÜZDÜR…

Sonu yok bunun boşluklardan boşluk beğendim.

VAZGEÇTİM BUGÜN HERŞEYDEN HALSİZ ŞU KALBİM!

Hem suçsuz, hem güçsüz, hem halsiz

Bu kez anladım,

Kartonlardan yapma siperlere pusuyorum

Ben ordaydım,

Huzurlu zamanları yıkan sorular biliyorum…’’

Son zamanlarda sürekli ve ısrarla dinlediğim Emre Aydın’ın seslendirdiği muhteşem bir şarkı…

Her seferinde sesini kökleye bildiğim kadar açarak zaman ve mekan dinlemeden içine daldığım, her sözünde benden bir şeyler bulduğum bir parça bu.

Öyle bir rahatlatıyor ki beni bu şarkıyı bağıra çağıra söylemek…

Hatalarıma yanıyorum, salaklığıma kızıyorum, kalbime acıyorum, kendime olan öfkemi ancak bağıra çağıra bu şarkıyı söyleyerek alıyormuşum gibi, her sözünde kendimle hesaplaşırcasına isyan eder gibi kusuyorum öfkemi…

Herkes bu kız bu şarkıyı çok seviyor derken ben , kendime bile itiraf etmek istemeden, kendimle hesaplaşıyorum oysa…

‘’Bu kez anladım…’’ derken hala bir haltı anlamadığımı anlatmaya çalışıyorum aslında kendime….

‘’Ben ordaydım…’’derken yaşanmış sahtelikleri göre göre nasıl bu kadar salak olduğuna isyan ediyorum yüreğimin…

Öyle güzel diyor ki ‘’ne müttefik belli, ne sığınakların yeri…’’, bu savaşta yalnızdım, savaşçı da bendim mağdurda, sığınaklarımı ise kendim yıktım…

Sonunda ‘’Kaybettim bugün kendimi hükümsüzdür!...’’, artık bulamıyorum kendimi, kaybettim arıyorum, ruhum da bakınıyor ama kayboldu işte bulunamıyor…

‘’vazgeçtim bugün her şeyden halsiz şu kalbim!

Hem suçsuz, hem güçsüz hem halsiz…’’ tükendi sonunda, vazgeçtim her şeyden…

Aslında isyanım suçluya, ama suçlu kim??

Aslında isyanım güçsüzü, ama güçsüz kim??

Aslında isyanım ………………???

Kendime isyanım ama hem suçluyum hem suçsuz…

Kendime isyanım hem dağları aşacak kadar güçlüyüm, hem dokunsan yıkılacak kadar güçsüz…

İnsan kendini kolay kolay haksız sayamaz, aciz bulamaz, gözler gerçekleri görse de suçunu kabul edemez ve suçlayacak, kızacak, isyan edecek bir şeyler buluyor işte.Bu şey kimi zaman hayat, kimi zaman insan, kimi zaman beden, kimi zaman ise zaman…

Benimde isyanım(kendime demeyi kabul edemiyor insan) bu şarkı ile şarkının sözlerine belki de, dinledikçe kızdırdığı söyledikçe rahatlattığı için bile isyan ediyorum...