Kedi köpek misali

Ezeli bir rekabettir kedi ile köpek arasındaki didişme. Sonu gelir mi bilinmez. Arada sırada istisnalar çıkar. Uyumlu davranış gösterebilirler. Hatta birbirlerini bile besleyebilrler. Fakat ne yaparlarsa yapsınlar bu didişmeyi bitiremezler. Birbirleriyle amansız bir rekabeti ya da mücadelesi vardır. Bir yaşam felsefesi olmuştur onlar için. Kimi zaman komik,  kimi zaman ise ürkütücü görüntüler verirler bu mücadeleleri sırasında. 

İşte bizim meclis bu çekişmenin yaşandığı bir arenaya döndü. İnsanlar temsil ettiği makamı ve üstlendiği görevleri unuttular amansız bir rekabet ve mücadeleye döndüler. Vazifeleri nedir onların pek umrunda değil. En basit mesele bile onların didişmesine yeterli. Bugün 4+4+4 olur mesele yarın sağlık. Nereye kadar gider ve sonunda ne olur bilinmez ama bu mücadele daha epeyce devam edeceğe benziyor. 

Bu didişmenin içerisinde ne amaç vardır nede bir mana. Tek bir gayretleri vardır. Biri diğerinin istediğinin olmasını istemez diğeri ise öbürünün. Hatta muhalefet bile birbirinin dediğinin olmasını istemez. Muhalefetin ortak buluştuğu nokta iktidarın dediğinin olmasını istemez. 

Millet ne ister millet ne bekler onlardan aslında pek umrunda değildir onların. Ha! Unutuyordum az kalsın. Bunlar nadir de olsa birbirlerini beslerler hatta uyumlu bile çalışabilirler. Tıpkı vekillik maaşlarını iyileştirdikleri gibi. Ama istisnalar kaideyi bozmazlar. 

Sayın vekillere bir serzenişimiz olacak. Bu didşmeyi bırakmalılar biran önce. Sıkıntıları aşmak için karşılıklı uzlaşma ve çözüm yolları getirilmeli. Tek yönlü çalışmamalı meclis. İktidarı muhalefeti elele vermeli. Bir hiç uğruna boşa harcanmamalı zaman. Söz konusu ülkenin geleceği, insanımızın geleceği ise gerisi teferruattır. Teferruatlara takılıp çözüm yollarını tıkamak kimseye fayda sağlamaz. Zararı çeken yine bizler oluruz.