Kelebeğin rüyası

Merhaba

Bu hafta sonu geçtiğimiz günlerde vizyona giren Kelebeğin Rüyası isimli filmi seyrettim.

Hepimizin bildiği gibi film 1939 ile 1942 yılları arasında geçiyor ve o döneme imza atmış olan devrekliler olarak adlandırılan ekolün öncüleri Behçet Necati, Rüştü Onur ve Muzaffer Tayyip Uslu’nun yaşamlarının son yıllarına ait kesitler filme damga vuruyor. Yılmaz Erdoğan öncülüğünde oluşturulan film ekibi film boyunca oldukça başarılı performanslar sergiliyorlar. Filmin finaline doğru biri 22, diğeri 24 yaşında o döneme damgasını vuran tifo salgınına kurban giderek yaşama veda ediyorlar ve bu sahnelerde gerçek yaşam ile buluşmanın vermiş olduğu heyecanla gözyaşlarınızı tutamıyorsunuz.

Film boyunca dekorlar, o yıllara ait kostümler, hatta filmde kullanılan otobüs, otomobiller bile o yılları yaşamanıza neden oluyorlar.

Buraya kadar her şey, mükemmel taraflarıydı. Ama;

2012 yılında yapılmış ve son teknolojinin kullanıldığı, devamlılığın mükemmel olduğu düşünülen filmlerde, devamlılığı sağlayan kişi ya da kişilerin gözlerinden kaçırdığı iki adet bana göre çok önemli hata vardı:

En önemlisi ilk hata, Rüştü Onur’un evlendikten sonra İstanbul’da yaşam sürdüğü Beşiktaş Şair Leyla  sokağında evi olarak kullanılan pembe renkli binanın mevlit okunma sahnesi esnasında dış plandan yapılan ve sokak adını göstermeye başladığı enstantenede binanın dış cephesinde mobese kameraları var.

Bir diğeri ise filmin sonunda Muzaffer Tayyip bey’in cenazesinin defnedilmesinin ardından Behçe Necati karakterinin sigara yakıp vadiye bakması ve kelebeklerin uçuruluşu esnasında kadraj içerisine uzaktan GSM Baz İstasyonu görünütüsü damgasını vuruyor.

Sinemamızın bu denli ön planlara çıktığı ve vizyonda artık yerli film ve yapımların yer aldığı bu dönemlerde bu hataların özellikle Yılmaz Erdoğan gibi usta bir yapımcı ve oyuncunun yer aldığı projelerde olması gerçekten üzüntü veriyor.

Bunların bir daha tekrarlanmamasını diliyor, herkese saygılarımı sunuyorum.