Kelimeler cambazı prens...

Sen bir cambazsın, hem de kelimeler cambazı. O kadar ustasın ki bu konuda, en alimini bile elli kez cebinden çıkartacak kadar işinin piri... Şeytana bile pabucunu ters giydirebilecek tarzdan yani. Değil ki karşında tüm saflığıyla duran ben varım ve bana yaptığın en ucuz kelime cambazlıklarını bile, eşsiz benzersiz gösteri diye yutturabileceğin ve yine bunu bilen ben, ve hiç bir zaman bu gösterilerden hoşlanmayan yine ben...

Oysa ne gerek vardı böyle ucuz gösterilere, senin gibi usta bir cambaza yakışmıyordu bu küçük gösteriler, üstelik beceremiyordun bile..

Oysa benim gözümde sen, o kadar büyüktün ki, o kadar yüceydin ki, saygı duyduğum, büyüklüğünü her zaman kabul ettiğim prensimdin.

Taa kiii bu prensliğinle övünüp, emrindekileri gücünle ezmeye çalışıncaya dek.

Sen yalancı, usta bir oyuncusun, üstelik sonu başından belli olan oyunun usta bir oyuncusu..

Başrollerde sen ve ben..

Sen kötü kalpli prens, ben ormanda yolunu kaybetmiş zavallı bir kız..Beni ürkütmeden, korkutmadan, ağlatmadan, üzmeden, senden uzaklaştırmadan tatlı yalanlarınla kurtarmaya çalışırken aklın sıra o zavallı kızı kandırdığını düşünüyorsun bu oyunda.

Oyun bu ya, bende inanıyor görünüyorum sana.

Fakat inanmıyorum..Sadece susuyorum.

Ve oyun böyle sürüp gidiyor...

Ve daha kaç kez oynanacağı belli olmayan son perdeler sergileniyor şu sıralar sahnelerde.

Ey kötü kalpli prens;

Hiç mi korkmazsın tanrının ilahi adaletinden,

Hiç mi düşünmezsin kelime cambazlığı yaparken, ince bir çizgi üstünde durduğunu..

Hiç mi korkmazsın usta oyunlarının rövanşı olacağını..

Diyerek hem kötü kalpli prense, hem de seyircilere bazı zor bulunan değerleri anlatmaya çalışır.