Kelimelerin sustuğu yerde...

Aşkın bittiği yerde kelimeler de susuyor. Soruyoruz birbirimize, emin olmaya çalışıyoruz iyi olup olmadığımızdan. Oysa biliyoruz gözlerimize kederli bir bakış gelip yerleşmiş çoktan.Soruyoruz yine de...Laf olsun...

Uzun sessizlikler hüküm sürüyor şimdi. Aşkın bittiği yerdeki o yarı karanlık sınırdayız. Geri dönüp, o eski, huzursuz alana dönmek eğilimindeyiz belki.Önümüzdeki yalnız, karanlık yol içimize korkular salıyor.Bunca zaman birlikte yürünen o geniş aydınlık yolun anısı kalmış sadece.Yol daralmış ve sığamaz olmuşuz ikimiz. Kimi zaman birbirimizi sürüklemişiz o daracık yolda. Şimdi ise kaçınılmaz gerçeğin tam ortasında öylece kalmışız. Vedalaşmak için bulunmayan kelimeleri arıyoruz. Hepsi yitik...

Ve susuyoruz uzun uzun. Ortada tedirgin eden bir sessizlik.Tek sözcük söylemiyor. Hep ertelediği yüzleşmeyi kabullenmiş gibi. Biliyor olmalı böyle olacağını. Mutlaka biliyor olmalı. Bu görmezden geldiği gerçekle savaşmaktan yoruldu belki. Kabullenişi öyle sessiz...

Biliyorduk belki de en baştan biteceğini. Biteceğini biliyor ama zamanından emin olamıyorduk. Şimdi o zamanın gelişini, sessiz bir kabulleniş ve içimizde kalan ince bir sızıyla karşılıyoruz. Farklı yollara gideceğiz birazdan.İçimizde elini kaldırıp veda bile edemeyen yabancıları alıp götüreceğiz kendi geleceklerimize. Hoş bir anı olarak kalacağız farklı şehirlerde nefes alan ve hayatını sürdüren...

Şimdi vakti geldi bu derin susuşların. İki ayrı kentte, iki yabancı hala nefes alan... İki ayrı kentte iki yabancı uzun uzun susan...

RESİM: Chidi Okoye