Kendimden Başkası Olamam Artık

Kendimden başkası olamam artık.
Çünkü olmak istediklerim çekip gittiler.
Hem de hiçbir şey bırakmadan.
En güzel masalları dinlettim onlara en güzel düşleri kurdular yine de gittiler.
Çünkü yerleri benim yanım değildi.
Onlar benim istediklerim değildi. Hepsi senin istediklerindi aslında.
Ve biz hep karşımızdakine kendimizi sevdirmek için başkası olup durduk.
Daha iyi, daha fedakar, daha kibar, daha hoşgörülü.
Halbuki hiç de hoş değildi gördüklerimiz.
Gördüğümüz değerin hesabını hiç tutmadık mesela.
Artılarla eksiler hep eşitti bizim terazide ağır basan tarafı da hep eşitledik kendi verdiklerimizle.

Sonra ne mi oldu?
Küçük şeylere çok değer verince elimizden büyük iş gelmez oldu.
Kolaya kaçtığımızı zor olanın kendimizi sevmek olduğunu öğrendiğimizde anladık.
Asıl şefkati hatalarımıza rağmen kendimize göstermemiz gerektiğini, kendimize bakmayı kimse olmasa da aynada gördüğümüz bizim için gerçekleştirmemiz gerektiğini sonradan öğrendik.
Fedakarlığı, hoşgörüyü kusurlarımıza rağmen bizi bize sevdirmek için kullanabildiğimiz de sevecektik bizi.
Üzülmesini istemediğimiz kendimiz olduğunda değer görmediğimiz kimseyi tutmayacaktık hayatımızda.
Benzer şekilde kendimize nasıl davranılmasını istiyorsak öyle davranacaktık insanlara.
O yüzden belki de çok sevemedik kimseyi.
Çünkü başkasını sevmek onların sana yaptıklarından çok kendini sevebilecek bir kişi olarak görüp sevmekle başlar.
Biz kandırıldık belli ki bunları öğretmediler bize.
Susunca ezileceğiz, sevince üzüleceğiz, güzel taraflarımızı sergileyince kendini beğenmiş olacağız sandık.
Yanlış yapınca salak derler diye bir çok şeyi yapmaya cesaret edemedik.
Elimizde olanı çalarlar diye korktuk, paylaşmaya, göstermeye.
Herkes herkesi kıskanır diye kimse dolu dolu gülemedi mutlu olduğu anlarda bile.
Ve biz hiç sevemedik bugüne kadar en çok ta kendimizi...