Kendin olan kendim

Bende olanın kendisine geçit verdim. Üstüne sımsıkı, kocaman zincirlerle dolanmış, yardımsız, emirsiz, meçhul bir nedenle devasa bir kilit vurulmuş, paslı kocaman bir kapıyı, uzun uğraşlar sonucunda bulduğum anahtarla, büyük bir gıcırtıyla ardına kadar açtım. Yolları gördüm eşikte. Soru işaretlerimle öylece beklerken, yolda olanın sezgisini düşündüm.

Onu, yolu arşınlamaya karar verme sürecine yaklaştıran nedenleri, nelere ulaşmaya çabaladığını hayal ettim.

Duyumsarken hayalleri, gerçek olanın girdabına düştüm.

Dolaylı olan kanıksanandır; gerçek sanılan ise kabullenilendir. Burun kıvırdıklarımız anlayamadıklarımızdır; anladıklarımız ise sadece görebildiklerimizdir. Debelenirken orada, elimizdeki olabilir yitirilen, unutulan ise gözümüzün önündedir bazen. Sis kaplamışken ortalığı, ardında olanlar çeker bizi. Dağılana kadar, yeriz kendimizi.

Anlaşılmazı anlaşılmaz yapan, kendini bilmemektir. Sisin ardına düşüren neden ise kendini kendinde aramamaktır.

Benim yolum kendimdedir. Gerçeğim içimdedir. Dalarken sisin ortasına, görürüm kendimi orada.

Dostlar, bende olanın kendisine geçit verdim. Sözde olanı yazıya döktüm. Kapı kilidini sevinçle açarken, kilitleyeni kendimde gördüm.

Görsel: Geopoliticus Child Watching the Birth of the New Man (1943), Salvador Dali