Kendindeki en guzeli uretebilmek

Insani hayata baglayan bir uretkenligi olmali. Urettigi sey ondan bir parca tasimali; yani insan kendinden bir parca kattigini ve bu parcanin fark yarattigini hissetmeli. Bu uretkenlik para kaznmak icin yaptigi is alaninda yani mesleginde olursa, insan cok basarili olur isinde. Isini severek yapar ve kaliteli yapar. Bazen sevdigimiz isi ya da bize en uygun olan seyi yapma sansina sahip olmayabiliriz; ama herkesin sevdigi, iyi oldugu bir sey mutlaka vardir. Kanimca onemli olan iste bunun ne oldugunu kesfedip kendini bu alanda uretkenlestirmektir. O zaman, kendimizi daha mutlu hissederiz diye dusunuyorum. Isimizi sevmesek de, severek yaptigimiz seyde uretken oldugumuz muddetce cok problem etmeyiz yaptigimiz isi. Tam aksine, severek yaptigimiz ugrasinin bize kattigi pozitif enerji is yasantimiza da yanisır. En azindan is hayatinin yarattigi negatif enerjiyi azaltir.

Insan toplumda yasayan bir varlik oldugu icin, benligi biraz da rolleriyle tanimlanir. Bu rollerden siyrilan bir kendiligi olsa da bu rollerin ona katkiladigi bir kendilik algisi da vardir mutlaka. Bu rollerin toplamanindaki mutluluk da onemlidir o nedenle. Bu rollerdeki mutlulugu belirleyen sey de rollerinin tanimlari, bunlara ne kadar uyuldugudur.

Herkeste gorulen ortak paydalari goz onunde bulundurarak, cok temel iki rolden bahsedecegim. Insan isini ve esini iyi secmelidir derler. Bu tur sozler yillarin deneyimiyle gunumuze kadar kendilerini koruduklari icin haklilik paylarinin cok yuksek olabileceklerini dusunuyorum. Insanin kendini tanimlarken belirledigi onemli kriterlerden birisi, kendini nasil bir es olarak gordugu, digeri de kendini hayatta ne kadar ise yarar hissettigidir bence. Insanin secmis oldugu es ve onunla kurdugu iliski ve bunun getirdigi tum dinamikler kendini nasil bir es olarak gordugunu etkiler. Insanin kendini ne kadar ise yarar hissetmesi urettigi seylerle ve bu uretimlerin ne kadar kaliteli ve ise yarar oldugu ile ilgilidir. Sabahtan aksama kadar ofisinde oturan ve onune gelen bir kac kagidi imzalayarak maas alan birinin kendini uretken hissetmesi zordur; ve bence bu nedenle isinden sikayetcidir. Isi onu tatmin etmiyordur. Bu noktada, insan sunu kesfedebilir ornegin; ben resim yapmayi cok seviyorum. Resim yapmaya baslar, ve yaptikca daha guzellestirmek icin birseyler kesfeder, kesfettikce guzel olur. Bir gun bir sergi acar ve gorur ki sergisi cok begenilir. Bu kisi isinin kendinde olusturdugu tum ise yaramamislik duygusunu bir kenara birakir. Resim konusundaki uretkenligi ise yaramazlik hissini yok eder ya da azaltir ve bu anlamda kendini daha mutlu bir insan hisseder.

Insanin sevdigi seyleri kesfetmesi kolay degildir; ama kesfedilirse bence insan icin hayat cok daha keyifli olur. Eger kendinizi ise yaramaz hissediyorsaniz uretkenlik anlamninda, bu aile iliskilerinize yansir. Aile iliskilerinizdeki olumsuzluk, is hayatiniza daha buyuk bir olumsuzluk faktoru olarak yansir. Basarisiz bir is hayati, aile iliskilerinizde daha buyuk gerilimlere yol acar ve bu gerilimler sizi bir kat daha ise yaramaz, basarisiz hissettirir. Bu kisir dongu bu sekilde devam eder. Bence bu durumda yapilmasi gereken elindekinin kiymetini bilmeye calismak degil, sizi siz yapan degerleri yansitabileceginiz bir alan yaratmaktir kendinize. Bu alani kesfettikten sonra, kendinizi onun icinde yeniden kesfedecek, kesfettikce daha cok seveceksiniz ve sevdikce ortaya daha guzel seyler cikaracaksiniz.

Mutluluk, kendindeki en guzeli uretebilmektir biraz da. Hayattaki en buyuk amacimiz mutlu olmaksa, cok uzaklara gitmeye gerek yok bence. Once ne ile ilgilendigimizi bulalim. Gerisi gelecektir.