Kendine güvenen insanı, neden hiç sevmezler?

Sen de bu soruyu sordun mu hiç kendine; benim gibi, güzel okuyucum? : " Kendine güvenen insanı, acaba neden hiç sevmezler? " diye... İstersen, bu durumun sebeblerini hem konuşmaya, hem de tartışmaya başlayalım seninle birlikte. Ne dersin?

- Bir toplumun bireyleri, her zaman başkaları gibi yaşamaya, başkaları gibi davranmaya alıştırılmışsa; güzellikle ya da zorla... O bireyler: " Ben sizden farklıyım. Kendime de çok güveniyorum." diyebilen bir adamı, tabi ki hiç sevmezler.

- Kuşaklar boyunca ve günümüzde de miş gibi davranmaya, Allah'ın emriymiş gibi başkalarını taklit etmeye alıştırılanlar; kendine güvenen, hayatla ve içsel değerleriyle barışık birini; kabullenip, içine sindirebilirler mi? Diyelim, içlerine sindirdiler... Bunu yaptığındaysa, en başta kendileriyle çelişmezler mi? Ters düşmezler mi? Bu söylediğimi yapmak, öyle hemen kolay bir iş midir?

- Başkalarının, ana babanın, ataların, dedelerin yüzyıllardır tekrarlanan basma kalıp, tek düze basit; ama derinliği olmayan düşüncelerini olduğu gibi alıp, zerrece de zenginlik, farklılık katmadan uygulamak; kendine güvenli bir birey olmaktan çok daha kolay ve çok daha çabuk anlaşılır değil mi?

- Kendine güvenli bir kişi olmanın en temel olmazsa olmazları:

Kendine ve hayata kafa yormuş, sormaya ve öğrenmeye emek vermiş, eleştirel ve donanımlı bir düşünce sistemine sahip olmak, özeleştiri yapabilecek olgunluk ve adalete ulaşmış olmak, kendi doğruna da, yanlışına da sahip çıkmak ve en önemlisi de, empati yapabilme gücü ve cesareti değil mi?

Bütün bu saydıklarımı yapabilmesi için insanın; öncelikle kendisiyle de hesaplaşabilmeyi bilmesi ve gerçekleştirebilmesi gerekmez mi?

Şimdi soruyorum sana güzel okuyucum: Hayatı yemekten, içmekten, gülüp eğlenmekten, sevişmekten ya da savaşmaktan, kavga etmekten ya da küsüp, kızıp, kaçıp gitmekten ibaret sananlar...

Kendine güvenen bir insanı sevebilir mi?