Kendinleştirmeye dair (Çilek'le Patates'in aşkı)

Her ikisi de Kırşehir'in aynı mahallesinde beşer yıl arayla dünyaya geldiler.

Babası, oğluna Çilek dedi, "Kollarıyla her yana yayılsın diye"; babası kızına Kiraz adını verdi, Kırşehir'in bozkırına inat ateş gibi olsun diye.
Çilek, Kirazdan beş yıl önce dünyaya gelmişti, çocukken oynadığı oyunlarda kuralları hep o koymak isterdi. Kiraz ise kuralları başkaları tarafından konulmuş oyunlarda oynamak isterdi.

Büyüdüler, Çilek Kiraz'ın ateş kırmızısına aşıktı, elini çabuk tutmalıydı, o onun olmalıydı. Kiraz benim elimde büyüdü diyecek kadar körpeyken evlendiler. Çilek, Kiraz a kendisini kendinden çok sevdiğini söylüyordu (Aslında Kiraz'ın ateş kırmızısını kıskanıyor ve kendinden başka hiç bir şeyi sevmiyordu).

"Seni seviyorum Kiraz";"Senin yerine ben çözerim", "Sen bir yere gidemezsin, ben seni alıp götürürüm", "Senin için en iyisini ben bilirim" diyordu. Çilek kendi dinlediği şiir ve şarkıları şayet kendisi etkilenirse "Dinle ve etkilen", "Ye, otur ve sadece nefes al" diye tümceler kuruyordu. Kiraz'a göre ise eşi tarafından çok seviliyordu.

Çilek, doğası gereği hep biraz daha ileri gitmeliydi, ona bu istila yetmiyordu; o kadar bencilleşti ki, Kiraz'ın ateş kırmızısını o kadar kıskanıyordu ki Kiraz'dan başını kapatmasını istedi.

Çilek, Kiraz'la güneşin arasına böylece bir branda çekti.

Zamanla Kiraz, o güzelim ateş kırmızısını kaybetmeye, çürümeye başladı. Dönüşüm başlamıştı; Çilek'in bencil aşkı onu dalından toprağa düşürdü; artık Kiraz Patates'e dönüşmüştü. Canlı hiçbirşeyi, ruhu, düşüncesi, kırmızısı, tepkileri, sevinçleri yoktu. Herşeyi onun adına düşünen, yapan, yaşayan, kocası Çilek vardı.

Çilek, yayılmacı ve uzun kollarıyla Patates'i hapsetti, güneşini aldı, kırmızısını çaldı ve bunları sevgi adına yaptı.

"Patates Kiraz", hayatına (buna hayat denirse) Çilek'in kolları arasında devam ediyor. Şimdi aile toplantılarında, içinde tek canlı kalan tarafından gezgin (abdal) Neşet Ertaş'tan bahsediyor ve 'aile toplumun çekirdeği' diyor.