Keşke "Şarapçı " Olsam

Yüksel Caddesi'nde üç beş şarapçı var.

Bazen onlara öyle imreniyorum ki...

Şimdi diyeceksiniz ki:"Bu da yaşamak mı; evleri barkları, çoluk çocukları, sıcak bir aşları yok. "Evet doğru, yok bunlar.

Üstlerinde yaz kış sürekli giydikleri, kirden yağ bağlamış bir palto; saç sakal birbirine karışmış...Saçları kirden badana fırçası gibi olmuş...Ceplerinde şarap şişesi...Onları çoğu zaman bankların üzerinde uyurken görüyorum. Sanki yattıkları bank kuş tüyü yatak...Belki de onlar öyle hissediyor.

Belki hepsinin acıklı bir hikayesi vardır: Ailelerini kaybetmişlerdir, işini gücünü kaybedip iflas etmişlerdir, akıllarını oynatmışlardır...

Ama benim hikayem de acıklı...

Neden ben öyle olamıyorum? Onlarınki büyük bir cesaret mi, yenilgi mi;
yoksa hayata karşı: "Seni ve senin dayattığın yaşam biçmini önemsemiyorum deyip bir isyan mı? Çoğu zaman oturup onları izliyorum, bunu çözmeye çalışıyorum.

Ama hiçbir zaman cesaret edip de yanlarına gidip de: "Hele bir anlatın bu iş nasıl oluyor ?" diye sorma cesaretini gösteremiyorum.


Aklımı kaybetme deneyleri yapıp sınırdan döndüğüm günleri hatırlıyorum."Sana Gül Bahçesi Vadetmedim." isimli romanı okuduktan sonra dış dünyadaki gerçekliğin acılarından kaçıp şizofreniye sığınmanın tek kurtuluş yolu olduğunu düşündüğüm günleri..Sonra çoluk çocuk, karım, annem babam, ailemi düşünüp gerçeklere esir olmayı tercih ettiğim günler..

Öyle imreniyorum ki şarapçılara..

Benimki bir kaçış mı yoksa canavarın gözüne mızrağı saplamak mı?