Keşke taş toprak olsaydık; dünyanın kuruluşunda var olan kaya hala duruyor, yedi ceddimiz yok oldu

Dağlara, taşlara imreniyorum, bence Tanrı’dan sonra onlar gelir; zira biz gittikten sonra da var olacaklar. Şu tepedeki muhkem kaya belki Âdem zamanında bile vardı. Yani dünyanın kuruluşuna şahitlik etmek, dünyayla birlikte kurulmak, yetmedi kıyamete kadar yaşamak; ah Ağrı Dağı ah, keşke yer değişsek, sen ben olsan ben de sen!

Ölüp yiten yok olan bir nesilden olduğum için kendimi çok şansız hissediyorum. Üç günlük hayat, o da yarın dolar; ne gördük ki bu dünyada! Şu kıçı kırık alıç ağacı bile benden daha şanslı; belki yüz yıldır vardı, yüz yıl daha yaşayacak. Gerçekten taş, toprak olarak yaratılsaydık. Biz yaşadığımızın bilincindeymişiz, onlar değilmiş; ne biliyoruz ki, dağlarda varlığım olsa, rüzgâr sonsuza kadar saçlarımı dağıtsa, ben yaşamak değil var olmak istiyorum; ahh ölümsüzlük neredesin!

“Baki kalan Allah’tır…” Dağlar taşlar da yok olmuyor bence. Şu çocukken yuvarlandığım bayırlar, hatta belki kuşların yuvaları bile benden sonra var olacaklar; kuşlar gidecek tabi, yenileri gelecek. Evren geniş, milyarlarca yıldız var, Tanrı bizi niye öldürüyor ki? Gidip de geri gelen olmadığı için ölümden sonraki hayat da inandırıcı gelmiyor; yok olacağız!

İnşallah ahiret doğrudur, ruhum yaşar, sevdiğim yerleri ve sevdiklerimi görürüm sonsuza kadar. Olmasa bile 2056’yı görmek istiyorum, Tanrım bana biraz ömür ver, dünyaya kazık kakmak istiyorum! Şu hayatı boş verip ölüp gitmek isteyenleri anlamıyorum; sanki b…k var karanlık mezarda, katran kazanları sizi bekliyor; ne varsa dünyada!

Keşke taş toprak olsaydık, evrenin rüzgârları esseydi üzerimizde tatlı tatlı. Şu Yellice’nin düzündeki devasa kaya ile yer değiştirmek istiyorum, belki duyar Tanrı; Tanrım beni taş yap! Boşa yazıyorum bu yazıyı; zira kimse beni anlamaz. Olsun, niyetimizi ortaya koyalım yukarıdaki bilsin; kim bilir belki…