Keyfimce Devam...

Keyfimce devam ediyorum yazmaya… Kendimce kaldığım yerden… Nerde biter ve son bulur bilmiyorum belki de yüreğimin solmaya yüz tuttuğu bitik kor ateşinde…

Bir üflemeye bakan… Ya sönecek ya yanacak gibi duran…

Hani derler hiçbir alfabe duyguları barındıracak kadar harfi taşımaz içinde… Ben de…

Her gün kalkarken güne nelerin hayatımızda değişeceğini bilmeden öylece…

Evet yazıyorum yaşadıklarım o kadar hayal ki bende…

Yorgunum diyorum ya belki de içimde biriken kelimeler ağırlık yapıyor bana…

Cümle ile dizilemediğinden…

Deneme diyorum bu yazdıklarıma ama hiç denememiş gibi hayatımda…

Hayata hangi pencereden baksam gördüğüm ormanların içinde kuş seslerini hayal ettiğim evimde… Hiç anlam veremediğim bir kentsel dönüşüm içinde… Oysaki temelinde bizim olan şey nasılda dönüşür yeniye…

Her ayrılık sonrası başa dönüyor insan ve her seferinde yeniden tanışıyor kendisiyle inan. (KAHRAMAN TAZEOĞLU)

Gerçekten belki de ayrılığın kendisi değil kolay olmayan ve ayrılan değil sevilmeyen unutulan… Kendinle yüzleşmen zor olan… Eğer bunu başarabiliyorsan iç sesinle insan olma yolunda ilerliyorsundur adım adım… Hayatta her şey olabilir insan… Ama İNSAN işte bunun bir okulu yoktur. Hayat işte bu okuldur bence yaşanan ve yaşanacaklarla…

Hayatımızdan elimizde olmayan sebeplerle gidenler ve hayatlarından  gitmek zorunda kalanlar Üzgünüm, ‘Biraz daha kal’ diyemeyenler Ayrılıklarda aşka dahil ise ayrılanlarda bu nefret ve kin niye ?

Diye sormak istedim kendimce…