Kibritçi kızı buldu!

Zeki bir çocukluğu olmadı.

Kulaklarının kepçeliği ondandır. Annesi çekti, öğretmenleri çekti, yaz tatillerindeki patronları da…

Gençliği, yanlış atlara oynamakla geçti.

Sürüden ayrı yaşamayı sevdi, sürü için bir şeyler yapabilme kaygısını taşıyarak.

Onu tanımayanlar, tanıyanlara sorduklarında kâh öyle dendi,kâh böyle…

Hayallerinde Kemalettin Tuğcu’nun çocuklarını kurtarmak vardı sıkıntılardan. Andersen’in Kibritçi kızını kurtarmak, kurduğu düşleri yaşatmak vardı hayalinde…

Bu yaman çocukluk aşkıyla yanarken gözbebekleri, ergenliği iple çekti. Büyümek, kibritçi kızı bulmaktı tüm ideali.

Bir pire için çokça yorganlar yaktı…Yanlış sevdalara oynadı çoğu zaman. Adalar hayal etti, kumsalında cam şişe içinde sevda mektupları bulunan.

Gün geldi duruldu. Kapısında davullar vuruldu. Gün geldi yanlış zamanlarda yanlış kapılar çaldı.Hırlının hırsızın, arlının arsızın kapılarına dayandı. Kuytularda yasak elmalar tattı. İçindeki akrep, kuyruğunu hep can damarına taktı. Kendiyle yaşadı en büyük kavgalarını…

Kıskançlık nedir bilmedi, bilerek,isteyerek düşman edinmedi;düşman da olmadı kimselere; kinlendi, kinini hafızasına gömdü…

50 yıllık ömründe binlerce sevgi yeşertti. Acı, tatlı, buruk, mayhoş tadlar alarak geçirdi bunca yılı. Ve bunca yaşanmışlık içinde tatmadığı bir lezzeti tattı en sonunda
“ kıskançlık! ”

Oysa onlarca yasak elma tatmıştı dudakları. Ama ten değildi istediği.

Ona göre kendisi ‘ham’dı, ‘oldu’; sevdayı en umulmadık yerde buldu…

Ve şunu dedi:

"Ürküyorsam namerdim. Dahası var mı Leyla? Seni seviyorum!"