Kim istemez ki

İşte her şey ortada; bizim şansımız da bu kadarmış.

Güzellikleri amaç edinmek, korkusuz, kaygısız yaşamak varken;
Kendimize bir bakalım, bakalım da üzülelim. 

Bir faydası olur mu bilmiyorum ama üzgünüm, yapacak başka bir şey de yok.
Seçimle falan değişen bir şey yok, değişeceği de yok, çünkü layık olduğumuz gibi yönetiliyoruz.
Hak verilmiyor, alınıyor ve bizler neye layıksak onu yaşıyoruz.
Ufkumuz ancak bu kadar, dolayısıyla sonuç da işte bundan öte gitmiyor.
Geleceğimizle ilgili kenetlenemiyorsak, zulmün ta içinde yaşıyoruz demektir. 

Layığımızı çoktan bulmuşuz.

* 
Peki, çare nedir?
Geçen yıl da yazılmış, çizilmişti. Biz de öyle yapmıştık; çözüm, hep birlikte derhal, ama samimi bir "özeleştiri" yapmaktır. 

Hep birlikte yanlışlarımızı görüp, gerekirse itiraf edip, çağa uygun, akla ve mantığa uygun bir yenilenmeye girişmektir.  
Bunu yaparken halkı hor görmemek, çok çalışmak, birbirimizi engellemeye çalışmamaktır. 
Ancak geldiğimiz bu noktada şimdi "bunu yapacak bir bilinç" görünüyor mu sizce?

* * *

Kolay olan, güçlüden yana olmaktır.
Zor olanı seçenler, canları gerçekten yanmış olanlardır.
Onlar, "nerede hata yapılıyor" olduğunu bilirler.
Hatayı önlerler ve tekrar etmemesi için çabalarlar.
Zaten en başta kaybettiklerini düşünmeseler, neden riske girsinler ki? ...
Doğruyu kabullenmek zordur anlamak istemeyene, söylemek daha da zor...
*
Bugün de yaşadıklarımız karşısında Türkiye kadar, insanları huzursuz olan başka bir ülke var mıdır?
 Aklınıza gelen en kötü durumda olanla, bizim durumumuzu yine karşılaştıralım:
- Hâlâ huzursuz muyuz?
- Hâlâ birbirimize kızgın mıyız?
- Hâlâ korku ve endişe içinde miyiz?
- Hâlâ gelecek kaygısı yaşıyor muyuz?

Tüm bunlara HAYIR diye, kim haykırmak istemez ki!