Kim olduğum söylediklerimi gölgelemedi

Sabır etmeyi öğrendim, hoşgörüyüde. Kendimi sevmeyi becerdim, çevremdekileride. Adeletli olmayı, merhameti annem öğretti. O na göre barış içinde yaşamanın yoluydu bu. Sabırla bulunduğun yerde mutlu olmaktı şükür ona göre.

Söylediklerim kim olduğumu gölgelemedi. Geleceğin benden ne olduğunu kestiremedim hiç bir zaman. Ama hep güçlüydüm, yada başka şansım yoktu. Bir çok kez tökezlendim. Ter, toz, çamur bulaşdı; asla vaz geçmedim savaşımda... Ne kılıç vardı, nede silah elimde. Tek gücüm herkeze küçük, ama benim hiç biryere sığdıramadığım yüreyim vardı.

Hiç camdan basamaklarım olmadı. Ya dikeni vardı, yada çalısı. Ve çıplakdı ayağım.. Ben kendi yüreğimin efendisiydim. Ayağıma batan dikenler yaksada canımı, kanatsada cam kırıkları eğilip onlara bakmadım. Yanlızca önüme bakdım, yolumda devam etim. Bayırları çıkdım, yokuşları indim. Keskin virajlar atlattım....

Bazen tükeniyor gençliğim diye düşündüm. Oysa tükenen zamandı geçen gençlik değil. Anladımki dün değil bugün önemli. Ben kendimi ve insanları sevdiğim süre içinde, nefreti kini atıp, affetmeyi bildiğim zaman mutluydum. Yüreyimin sesini, aklımın yolunu takip ettim. Korkularımla değil, umutlarımla yaşadım. Hatalarımla, sevaplarımla her insan gibi yaşadım..... Bedel ödedim, sebebli sebebsiz asla gocunmadım. Beni bu zamana taşıyan, zaman aracında gezindin... Beni yaşama böyle sıkıca sarıp sarmalayan yavrularıma minnettarım....İyiki varsınız canlarım...