Kimin acısı daha büyük?

Hicbirsey basit degil ayni zamanda hersey cok basit! Dunyamizda yasanan olaylar, politikalar cok karmasik, dusunemedigimiz binlerce sey insanlarin yasamini etkiliyor. Haberimiz bile olmadan hayatimiz uzerine planlar yapiliyor ve bizler herseyin daha iyi olacagini umut ederek yasiyoruz. Umut edebilmeliyiz, kendimizi bitmeden tukenmeden yasama baglamaliyiz ama sadece kendimiz icin guzel seyler isteyip baskarina olanlarla ilgilenmeden nasil ya da nereye kadar yasayabiliriz. Irak'ta devam eden bir savas, Darfur'da Afrikalı zenci olduklari icin oldurulen binlerce musluman, Kasmir'de birbirine hic yuzunden olduren kardesler yada Afrika'da AIDS'ten yada bilgisizlik ve cahillikten olenler, Filistin'de duvarlarin arkasinda yasayan olen insanlar.

Insanlara yardim edemedigimiz gibi acilari da paylasmaktan mi korkuyoruz? Bilmiyorum ne yapilabilir belki de pek cogumuz ayni seyi dusunuyoruz ve bu sucluluk duygusuyla yasiyoruz. Yasanan olaylara ve yanlisliklara mudahale edemeyince kendimizi soyutlayarak yasamaya calisiyoruz. Ya da yapabilecegimiz bir sey olmadigina kendimizi inandirarak sucluluk duygusundan mi kurtulmaya calisiyoruz?

Gecenlerde televizyonda izledigim bir goruntu beni rahatsiz etti, kendimi yasananlarda payim olmadigina yada dusunmeden yasayabilecegime inandiramadim. Irak'ta bomba patlamasindan dolayi hastaneye getirilen ve ayni patlamada baba ve annesini kaybeden 9-10 yaslarinda bir cocuktu. Patlamadan dolayi cigerlerine dolan kani doktor sislerle cikarmaya calisirken hastanede uyusturucu olmadigi icin uc kisi ellerini ve ayaklarini tutuyordu. Ama inanilmaz cesur bu cocuk bagirmadi bile, sanki butun bunlar gececegini ve birgun butun yaralari iyilesecegini bilir gibiydi. Ama o artik ayni cocuk degildi onlara bu acilari yasatan insanlar gibi ayni insan degildi.

Ya biz kendimize nasil acir aglariz kolayca! Ne cok aci var bu kucucuk dunyada, kimin acisi daha buyuk? Herkesin acisi. Ama bilmek lazim ne yasiyoruz, nasil yasiyoruz ve -kendimize- aglamamayi ogrenmeliyiz. Acilari paylasmali, dusunmeli. Acilar paylasarak azalir, acisini paylastigimiz kisi yalniz olmadigini bilirse daha guclu, daha umutlu olmaz mi?

Unutarak yasayamayiz!