Kin

Olay;

Sakindi, peşi sıra yapılan tüm hakaretleri yalnızca dinlemekteydi.

Karşılık gelmeyince bir an duraksadı;

—Sende hiç onur yok mu?

Sessiz kalmaya devam etti.

—Söyle hadi… Susman kabuldür.

Hafifçe gülümsedi, eliyle yan tarafta duran iskemleyi gösterdi;

—Sinirin geçmediyse devam et! Geçtiyse şöyle oturmaz mısınız?

Donup kaldı. Söyleyeceği kelimeler ses tellerini adeta boğdu. Susadığını hissetti.

Hata mı yapmıştı. Olamaz dedi. Yerden göğe kadar haklıydı.

—Oturmak! Bir de senin gibisiyle oturmak. Kal acılarında…

Rüzgâra binmiş gibi uzaklaştı.

[[[÷]]]

Hakareti alan;

Bunca hakarete bir anlam verememişti.

Çocuk ellerini kirletmiş, sevmem mi demişti?

Tüm çocuklar sevimliyken.

Ne biliyim, zambağı sevmem deyip çiçekte ayrımcılığa mı gitmişti?

Bilirdi ki çiçeklerin birisini ayırt etmek, bu zakkum bile olsa farklı olma isteği olabilirdi.

Gülümsemesinde geçmiş yanlış davranışları acı verdi.

Gelişme tamamlanmalı o toprak altında yalnız kalmalı, sessizlikte sesini düşünmeliydi…

Onu kendi düşüncesinde göreceği ışığa bıraktı.

[[[÷]]]

Hakareti veren;

Oh be rahatladım.

İçimi boşalttım, kütüphane bölümü sessizliğin de dinledi beni…

Demek ki haklıymışım.

Bir de utanmadan “otur” dedi.

Nasıl oturdu laflarım…

Dostlarına durumu bildirdi.

Ve ekledi, daha bitmedi…

[[[÷]]]

Genelleme;

Bilinirdi ki; ancak geldiği kutuya gömülmesi gereken “kin” bunu yapardı.

Ve kinle sulanmış topraklarda sadece çıyanlar oluşur ve kıvranırdı.

Gömülmezse ya da üstüne su dökülmez ise o doğduğu yürekten çıktıktan sonra sürekli ziyarete gelirdi.

Her ziyareti cerrahların bile yok edemeyeceği ölü ve bulaşıcı hücreler bırakırken, gittikçe çıyanlaştırırdı…

Kin’in zehir’ i sadece sabır ve gülmekle giderilirdi.