Kişisel gelişim: "Ben" dili...

(Bencillik,gözüne takılmış ayna gibidir, o gözler kime bakarsa baksın, kendinden başka birini görmez. Mevlana)

 

Adam “ben filozofum” demeye getiriyor. Sonra ekliyor .. “Ben” şöyleyim.. “Ben” böyleyim… “Ben” başkalarının benim hakkımda düşündüklerine hiç önem vermem. Ben… Ben.. Ben… Böyle gidiyor…

 

Böyle filozof geçinen kişilerin yazılarına bakınız, acaba kaç tane “Ben” var, diye.. Bir sürü.. Sayamazsınız… Çünkü saymakla bitmez…

 

Oysa gerçek filozoflar , hiçbir zaman “Ben” dilini kullanmazlar… Onların kullandığı dil, “Sen” dili de değildir… “Onlar” dilidir… Yani gerçek filozoflar  “insanların”, onların dilini kullanmayı yeğlerler… Onlar, yani gerçek filozoflar “insanlığa” hitap ederler; insanları, insanlığı kurtarmak için nasıl düşünülmesi gerektiğini; neleri önemsemek gerektiğini anlatmaya çalışırlar.

 

Gerçek filozofların akıllarında, fikirlerinde diğer insanlar vardır. Elbette bazılarının yanlış yaptıklarını görürler, hatırlatmak isterler ama hiçbir zaman “Sen” yanlış yapıyorsun, demezler. Onun yerine tutulan yolun, yöntemin niçin yanlış olduğuna  ilişkin kanıtlar getirirler.

 

“Ben Dili” bebeklikten ayrılıp, çocuk olmaya çalışan yeni yetmelerin dilidir.. Onlar bol bol “Bu da benim; bu da benim…” diye tuttururlar. “Ben” merkezlidirler.. Ve dünyanın onların çevresinde döndüğüne inanırlar. Onlar için varsa yoksa kendi “ben”leri vardır. Her şey onlarındır. Başkaları sadece onlar için vardır. Onlara hizmet etmek için yaratılmışlardır.

 

Onun için “BEN” dilini tanıyın. Bu dilin insanların hangi çağından kaldığını bilin. Bu dille konuşan, bu dilde israr eden kişinin , kişiliğinin hangi çağda kaldığını tahmin edin… “Ben… Ben.. Ben…” Peki, ötekiler..?

 

Aslında “Ben” diliyle konuşanlar; “Sen” dilini çoğu kez suçlamak için kullanırlar. Ben seni sevdim, oysa sen beni bıraktın kaçtın. Öyleyse sen hainsin…  Ben- Sen dili çoğu kez kavganın dilidir. Ben iyiyim, sen kötüsün… Hayır, ben iyiyim sen kötüsün… Bu arada bütün “Onlar” mesela, aile, çocuklar unutulur… Onlar nerede..??

 

Oysa gerçek filozoflar için “onlar”ın iyiliği söz konusudur. Hep başkalarını düşünürler… Başkalarının iyiliğini, yararını… Böyle insanlar filozof ruhludurlar. Bencil insanlar.. Kendi benini herkesten üstün gören insanlar “filozof” olamazlar.. Onlar çocuk ruhludurlar..  Kocaman insanlar olmuşlardır ama hala kendilerini düşünürler, “Ben” diliyle konuşurlar.

 

Bir kişinin olgunluğunu ölçmek için “Ben”lerin sayısını sayın bakalım, altından kalkabiliyor musunuz? Çünkü bazı benler “takı” halinde gelirler: “Benim düşündükle-rim…” 

 

İnsanlığı kurtarmak mı istiyorsunuz, önce “Ben” dilinden kurtulmaya bakın; diğer insanları düşünün; nasıl yararlı olacağınızı; onlar için neler yapabileceğinizi…

 

Kendi  “ben”izi ortaya çıkararak, hep ben dilini kullanarak nereye varabilirsiniz ki?

 

Diğer yandan , kullandığınız dil sizin kişiliğinizi de ele verir : Karşınızdaki kişi : “Ben şöyleyim, ben böyleyim; ben şunları yaptım..” diye konuşup kendini mi övüyor.. O kişi işte o kadardır. “Ben”den ibarettir… Bencildir… Durmadan egosunu konuşturmaya eğilimlidir. 

 

Büyük filozof Karl Marx ne diyor: “Sevgi yalnız bir insana bağlılık değildir, bir tutumdur. Kişinin sadece bir sevgi nesnesine değil, bütünüyle dünyaya bağlılığını gösteren bir kişilik yapısıdır. Kişi bir tek kimseyi seviyor, başka her şeye karşı ilgisiz kalıyorsa, sevgisi sevgi değil, genişletilmiş bencilliktir…”

 

Ben dili, sen dili.. derken gördünüz mü nereye geldik. SEVGİ Diline… Eğer sevgi dolu bir dili benimsemiyorsanız; sonunda yolunuzun sonu nefrettir.. Bu da sizi felsefeye değil, ancak çamura ulaştırır.  

 

Ben.. Ben diye, konuşurken biraz dikkatli olun. Siz kaç yaşındasınız Allah aşkına..?