Kızgınım kendime!..

Nefret ettim kendimden. Hep yalnışlar vardı bir yerinde hayatımın. Yanlış olduğunu bilerek bunları kabul edişime kızdım. Kendimi zorla üzmeye çalışmama, bunu ısrarla anlamayışıma kızdım. Büyüdü nefretim içimde. Aynalara bile bakamaz oldum. Baktıkça suretime, utandım kendimden. Çıkmazlara girişime kızdım. Hep bilerek, isteyerek yaşadığım bu yanlışların beni getirdiği yere baktım şöyle bir. İsyanım kendime.

Zavallı yüreğimin paramparça olmasına, kırılmasına, kanamasına sebep olduğum için kızdım. Değmeyecek insanlara verdiğim değerlere kızdım. Kendimi yaralamama, ısrarla yaralamalarına izin vermeme kızdım. Gönlümün bu kadar açık olmasına kızdım. Beni anlamayan, sevmeyen insanları bu kadar benimseyip, sevmeme kızdım.

Kırdım tüm aynaları. Camlara, vitrinlere bakmıyorum artık. Görmek istemiyorum kendimi. Uyuyup hiç uyanmamak istiyorum. Yaralanıyorda yürek, kullanılıp atılıyorda bir kenara. Nasıl buna sessiz kalıyorum. Nasıl böylesine seviyorum...

Ağlıyorum, ağladıkça yok oluyorum. Daha çok ağlıyorum, çünkü yok olmalıyım. Hem kendine, hem sevdiklerine bu kadar zarar veren biri olarak yaşamak istemiyorum. Kimse suçlu değil bu yokoluştan. Tek suçlu benim. Herşeyi bilerek kabul ettim. Bu yaralar, bu acılar, bu paramparça yürek...Hep belliydi en başından...

Belliydi ama ben anlamak istemedim. Şimdi o sözcüğü kullanmak istemiyorum. ''Keşke''....