Yaralı kalp

Yıkıldın işte...Söylemiştim sana bunun yanlış olduğunu, kırılacağını, üzüleceğini, hep beklemek zorunda kalacağını söylemiştim. Güldün geçtin bana. Öylesine dönüyordu ki başın, öylesine uçuyordun ki havalarda. Duymadın bile beni. Kırılmaya alışkın değildin böyle sen, 'yapma bunu kendine', dedim defalarca. 'Mutluyum', dedin, gülerek.

Oysa şimdi yaşlar akıyor gözlerinden.Yıkılmış umutlar arasında oturuyorsun.'Hep beklemek zorunada kalacaksın', demiştim.Bak hala bekliyorsun işte.İmkansız olduğunu bildiğin halde.Hiç uslanmıyor, hiç akıllanmıyorsun.Dinlemiyorsun beni, kafana eseni yapıyorsun.Bak sonra yıkılıyoruz ikimizde.

Hayat sayfasına gri bir yaprak daha işte.Hatırlanmaya değer mi sence?Yoksa unutmalı mı yaşanan ne varsa.Değmez yüreğim inan bana.Ne bu aşklara, ne bu acılara, ne bu ağlayışlara değmez.Bırakıp gidecekse birgün seni gözyaşları içinde, sıkıca tuttuğu ellerini bırakacaksa boşluğa, çekecekse bakışlarını gözlerinden, değmez hatırlamaya.Narin bir yüreksin sen, kadifeden, ipekten, kimseler şımartmadı seni şimdiye dek, belkide şımartmak istediler sen kıymet bilmedin.Ama artık bu kadar heyecan yeter sana, çekil kabuğuna ve yalnızca hatıralarla yaşa.

Hatırlanmaya değer hatıralarla.Belki bir şarkı sözünde saklı olacak sevdan, belki bir keman telinde gözyaşın, belki bir film sahnesinde hayata olan feryadın.Bırak artık öyle yaşasın.İkinci şahıslara gerek duymadan.Yalnızca kendi kendine, bir kaç ucu yırtık hatıra eşliğinde.Unut unutabildiklerini, unutamadıklarını küflenmeye yüz tutmuşların arasına fırlat.

Ne kazandın ki hatırlayarak, sahip çıkarak, ödün vererek.Bırak gitsin, küf tutsun, çürüsün, unutulsun.Canını sıkan herşeyi sök at artık içinden.Artık umutla bakmayı öğren, aldanmamayı öğren.Daha fazla yanmasın artık bu yürek.Güneş artık senin içinde doğsun.Asıl aşkı kendine besle, içindeki güzel duyguları yeşertmek için.Kaybetmemek için, ağlamamak için.Boşver dünyaya, boşver aşklara.Nefes alıp vermek yeter artık sana.