Kızıl kıyamet...

Bir kızıl kıyamet kopuyor yurdumda

Dağlar kızıl, şehirler kızıl, insanlar kızıl

Devriliyor bedenler uzanıp toprağa

Kan ağlıyor gökyüzü, toprak kızıl, taşlar kızıl.

Dokuz ay anaların kanıyla beslediği canlar

Sevgiyle sarıp sarmaladığı kınalı kuzular

Vurulup sırtından uzanıyor toprağa

Kan ağlıyor gökyüzü, toprak kan ağlıyor.

Bir, iki, üç, beş derken on oldu, yirmi oldu

Daha kaç Mehmet yitmeli, bir sır oldu

Ekâbir ne dediğin bilmez oldu

Toprak suskun, gökler suskun, yürek suskun.

Günler geçmek bilmez oldu dert ile

Hep bir oldu gündüzler gece ile

Uğruna can verilen Vatan ile

Kuşlar suskun, Millet suskun, yürek suskun.

Düşman içe girmiş söylemez efendiler

Bir, bir susturuluyor konuşan diller

Bu böyle sürmez bilin gafiller

Yürek isyanda, masum isyanda, şehitler isyanda.

Şehidim der ki gül, benim için ağlama ana

Yansa da yüreğin, gelse de iki cihan bir araya

Verilmeyecek kanımla ıslanan bu toprak ana

Dost duysun, düşman duysun, namert duysun.

Ayşegül HAYVAR

06 Eylül 2012