Kızların ilk aşkı babaları

Kızların ilk aşkı babaları dedikleri zaman anlayamazdım önce... Nasıl yani kız çocuklar babalarıyla mı evlenecek diye düşünürdüm.Ta ki babama aşık olduğumu anlayana kadar...

Hayatımın en özel insanı olduğunu anladığımda sadece 6 yaşındaydım. Babamın doğum günüydü.Hiç kutlamazdık doğum gününü. Çünkü aynı gün dedemin ölüm yıldönümüydü. Babam üzülürdü, içi elvermezdi. Zaten o da çok düşkündü babasına. Doğduğu günde onu kaybetmiş olmak hep acı veriyordu. Haksız da sayılmazdı...

Yine babamın doğum günü olan yıllardan birinde babama onu üzmeden bir hediye vermek istedim. Tabii ki küçük bir çocuk olduğum için param da yoktu. Eski eşyaların arasında rahmetli dedeme ait bir kol saati buldum. Onu güzelce hediye paketine sardım ve babamın doğum gününü kutladım. O belki hatırlamıyordur ama ben hiç unutmadım. Ne babamın dolu dolu olan gözlerini ne de beni küçük kuzum diye tatlı tatlı öpüşünü...

Evet ben de babama aşıktım... Benim için ulaşılmaz bir kahraman gibiydi. Sadece benim kahramanım... Tüm kötülüklerden beni o koruyabilirdi ancak... Ancak onun nefes alıp verdiğini duymak rahatlatırdı beni. Akşamları sadece babam gelecek diye severdim.

Saat 19.00 olduğunda babam elinde bir iki poşet, sevdiğimiz yiyeceklerden almış bana ve kardeşlerime.... Kardeşlerim demişken onlar ikiz. Biri kız biri erkek. Babamı sadece onlardan kıskandım. Beni daha az sevecek diye düşünüp üzüldüm. Ben de çok küçüktüm. Sadece 4 yaşındaydım. Sevgimi kimseyle paylaşmak istemiyordum. Ama babam beni hiç ihmal etmedi. Benim küçük bir çocuk olduğumu unutmadı. Her gece uyumadan önce beni öptü, üstümü örttü, gece baba diye uyandığımda yanıma gelip bana sarıldı...

Hayatımın anlamını babam oluşturuyordu adeta. Bazen her çocuk gibi ona bir şey olacağını zannedip üzülürdüm... Babamsız bir hayat boş geliyordu çünkü bana. Senelerdir ondan ayrı yaşadım. İlk zamanlar geceleri uyandığımda onun nefes alıp verişini duyamadığım için sessiz sessiz ağlıyordum. Onu çok özlüyordum. Her gece uyumadan beni öpmesine alışıkken şimdi tek başıma uyuyordum... Sonra bunlara boşuna üzüldüğümü farkettim. Onun varlığını hissetmem için yanımda olmasına gerek yoktu ki..düşünmek bile onu hissetmem için yeterliydi.

Acaba bazen abartıyor muyum diye düşünüyorum. Uzakta olsam da aklım fikrim hep onda. O bizim evimizin direği. Onsuz o ev çok anlamsız olur.

Ona teşekkür etmek istiyorum. Beni bu kadar, kendi kadar sevgi dolu yetiştirdiği ve beni bu kadar çok sevdiği için ona minnettarım

Her şeyim, canım babam iyi ki varsın...