Köprüleri atmak

İnsanlara küsülür. Peki, yerlere küsülür mü? Evet. İçine sığdıramadı, onca alan içerisinde bana da popomu koyacak bir yer bırakmadı diye isyan edilebilir bence. Tabii burada nedenleri sorgulanabilir, bir de bakarsınız aslında en masum oyerin kendisidir. Olsun. Benim canım bugün bir suçlu bulmak istiyor. Onu da bugün yaşayamadığım doğduğum, büyüdüğüm topraklara mal etmek istiyorum.

Ayrılık vakti yaklaştıkça benim kalbim hızlı hızlı atmaya başladı. Ne çabuk da konfora alışıveriyor bedenim, uçarı gönlüme inat. Şaşar kalırım çoğu zaman. Ben, beni şaşırtmaktan hoşlanırım aslında. Bu benim kendimi tanıma merakımı kamçılar. “Can sıkıntısının tedavisi meraktır. Merakın tedavisi yoktur.“ der Ellen Parr. Ben de canım sıkıldıkça deşeler dururum kendimi ve duygularımı.

Şimdi de öyle yapacağım. Memleketim İzmir’in bir zamanlar dillere destan o mis gibi(!) körfez kokusunu bile özleyen ben, nasıl oldu da bir gecede aldığı bir kararla bu kente küstü de gitti. Tam tamına örtüşür mü bilemem; ama bu konudaki sevilen örnek Arap komutanına ait öyküdür. Bu olayı kastederek arada bir, “Bazen gemileri yakmak gerekir“ deriz.

Olay kısa ve öz şöyledir: Komutan Tarık Bin Ziyad, ordusunu gemilerle İspanya’ya çıkardıktan sonra, askerin gözleri önünde bütün donanmayı yaktırmış. Amacı, askerin geriye dönme umudunu kırmakmış; gemilerin yakılmasıyla verilen mesaj “Ya zafer ya ölüm” şeklindeymiş.

Şimdi dışından baktığımda çok iddialı bir karar almışım gerçekten ben de. Olsun. Ben, yalnızca bugün için abartmadan duygularımı yaşayamıyorum, onlara temas edemiyorum. Bu bilgiye sahip olmak bile bugün için bana yetiyor.

Küskünlüğüme gelince, yavaş yavaş barışma edasında naz etme kıvamına geldiğini hissediyorum duygularımın. Onca anı biriktirmişiz ki birbirimizden kopmamız sadece koca bir yanılsama olabilir, bunun ayırdına vardım bu gelişimde. Onun için, fazla naz âşık usandırır ilkesinden yola çıkarak ben de diyorum ki seni çok ama çok seviyorum güzel İzmir’im!

Böylece “ köprüleri atmak” gel olsun artık “vapurdan iskele attıla “ gibi el uzatmak, yarenliğe devam. Sımsıcak yoldaşlığına ihtiyacım var. Anla beni.