Körebe

Karanlığı görebiliyordu sadece. Bütün renkler siyahtı. Güneşin altın sarısı oluşunu, gökyüzünün mavi libasını giyip arzı endam edişini, söğütlerin nazlı gelin edasıyla salınışını bilmiyordu. Çok sevdiği pamuk şekerinin rengini bile unutmuştu. Öylece kalakalmıştı olduğu yerde. Düşünüyordu…

Sıcak bir temmuz gününün öğle saatleriydi. Gölge boyunun sıfıra yaklaştığı vakitler yani… Alnından yola başlayan tuzlu su damlaları önce yanaklarına oradan da dudaklarına ulaştı. Boğazının kuruduğunu, susadığını hissetti. Suya nasıl ulaşacaktı?

Kafasını sağına soluna çevirdi. Gördüğü tek şey karanlıktı, siyahtı. İçten içe üzüldü, kahırlandı. Siyaha aşina bir yüreğin sahibiydi. Düşünüyordu…

“Görebilmek ne güzel nimet” dedi içinden. “Görebilmek kuşları, sahili, denizi, çimeni, bir de pamuk şekerini… Görebilmek ne güzel nimet” diye devam etti. Birkaç dakika düşünceler âleminde seyahat etmişti ve buna tefekkür dendiğini büyüyünce öğrenecekti.

Arkadaşlarının kulak tırmalayan haykırışlarıyla kendine geldi. İrkildi birden. Dizlerinin, parmaklarının ve göğüs kafesindeki yürek kuşunun titrediğini hissetti. Arkadaşları “bizi görüyor musun, bu kaç” gibi sözler söylüyorlar, bağrışıyorlardı. Üzüntüsü ikiye katlandı. Dudaklarının kenarlarında biriken tuzlu suya birkaç damla da gözyaşı eklendi.

Gördüğü tek şey karanlıktı, siyahtı. İçten içe dertlendi, tasalandı. Karaya aşina bir yüreğin sahibiydi.

Arkadaşlarının seslerine doğru ilerledi. Bir yere çarpmamak için kollarını bazen önüne uzatıyor bazen de iki yanına açıyordu. Gittikçe yaklaşıyordu seslere. Arkadaşlarının kendilerince neşeli ve alay edici çığlıkları onu daha fazla üzüyordu. Sıcak iyice bastırmıştı. Atleti terden sırtına yapışmıştı. Boğazı da kurumuştu. Sabrı tükeniyordu. Arkadaşlarından birini bulmalıydı, bulabilmeliydi. Dört bir tarafa koşuşturmaya başladı.

Birisiyle çarpıştı koşarken. Çarptığı kişi zayıf, uzun boylu, uzun saçlı, temiz yüzlü, elindeki baston yardımıyla yürüyebilen âmâ bir genç kızdı. Hemen sarıldı ona ve arkadaşlarının gözlerine bağladığı eşarbı çıkardı. Sonra da;

- Arkadaşlarım beni bırakıp gitti. Biraz da sen körebe olur musun ablacığım? Dedi.

Genç kızın karanlığa nikahlı gözlerinden yaşlar süzülürken titreyen sesiyle cevap verdi.

- Olurum tabi, dedi. Olurum.

İsmail Alperen Biçer