Korkuyorum tut ellerimden

O bilinmeyene adım atarken;

Bir tarafım diyor ki hadi bırak kendini Yaradanına

Muradım sensin, Muradım senin rızan Muradım sevdiğinin izinde yol almak…

Karanlıkları yırtan ışık üstü bir ışık hücrelerime işlerken paniğe kapılıyorum…

İnsan evren içi evren…

Açıldıkça açılacak kapılar hissediyorum…

Ama korkuyorum tir tir titreyip açıyorum gözlerimi…

Ölmeden önce ölünüz ifadesine ilk kez daha gerçek manada kavrıyorum…

Öldüğünde elin mahkûm kaçacak yer yok ki kaçasın…

Aslında yaşarken de kaçacak yerin yok;

Kaçtığında sığındığın yine O…

Sığınak O ise kaçtığın kim…

Bu sorulara cevap vermekten aciz akıl; nefse de uyup

Kaç diyor kaç o bilinmeyene adım atma…

Zahirde olan; sanal olan gerçekle yetinmek istiyor akıl…

Hayal dahi edemezsin o meçhulde seni bekleyenleri,

Tehdidini savuruyor kafamın içinde bir ses

Korku hâkim ben mahkûm…

Ruhum hadi adım at diyor, aklım dur gitme yanarsın…

Korkuyorum ey sevgili,

Mutlak gerçeğe adım atmaktan korkuyorum

Ama sanal gerçekle yetinemeyecek kadar açılmışken gönlüm

Bir tarafım yürü diyor, diğer tarafım dur gitme yanarsın…

Korkuyorum ey sevgili hadi tut elimi…