Köye elektrik isteyen resim

Öğrencinin resmine bakıyordum. Evler, insanlar var resminde. Sordum “köyümüz” dedi. “Köyünüzün elektrik direkleri insanlar kadar. Hiç bu kadar küçük elektrik direkleri olur mu? Yoksa sizin köyünüzün direkleri küçük mü?” diye sordum.”Hayır öğretmenim .” dedi. “Bizim köyümüzde elektrik yok. Elektrik olmasını  istiyorum da ondan elektrik direkleri yaptım.”

Çocuk özlemini, elektrik isteğini, köyünün aydınlanmasını resimle dile getiriyor. Ne güzel istek, ne güzel dilek... Ne güzel bir dilekçe...

Hasanoğlan köy Enstitüsü öğrencilerinin yıllar önce yaptığı çalışmalar geldi aklıma. Bugün Aralık ayının on beşi. Yıl 1978. Aradan tam yaklaşık olarak 36 yıl geçmiş. Öğrencimin köyü hala elektriksiz, hala ışıksız öğrencim ve köylüsü. Hasanoğlan’da köyde, okulunda elektriği görünce özlem duymuş, özlemini anlatmıştı resminde.

O Köy Enstitüleri kapatılmasaydı, kafalara getirilen ışık gibi, köy yollarına da ışık gelecekti. Aydınlanacaktı köy, aydınlanacaktı köylü. Geleceğe aydınlık düşüncelerle bakacaklardı. Elektriğe değil başka şeylere özlem duyacaklardı belki. Belki uzayı, uzayın derinliklerini düşüneceklerdi. Anadolu’dan yükselip, göğe ermeyi, ulaşmayı dileyeceklerdi. Çünkü dağarcıkları, bilgiyle donanacak, bilgiyle dolacak ve de bilgiyle yarışacak, Anadolu’ya sığmayacaklardı. Uzanacaklardı, varacaklardı bilime, teknolojiye. Buluşlar izleyecekti, buluşlar yön gösterecekti onlara, buluşlar açacaktı yollarını, aydınlıklar çoğalacaktı. Olmadı, oldurmadılar. Aydınlanma kıvılcımını yok ettiler. Okumasın dediler, köylüyü okumaya, aydınlanmaya, buluş yapmaya, yaratıcı çalışmalara özlem duymaya tutsak ettiler. 

Mehmet ERBİL

www.mehmet-erbil.tr.gg