Küçük çantalı öğretmenler

Eğitim Dizgemizin Vahameti II

Cemil Akbulut (kulakları çınlasın) adlı ilkokul öğretmenimi anımsıyorum. Onun çantasını… “Doktor çantası” derlerdi eskiden, o benzeri. Alt kısmı körüklü. İçi doldukça genişleyen. Ek olarak satın alınan yeni dergilere, gazetelere, kitaplara her zaman yer açabilen. Öyle bir çantası vardı öğretmenimin. Büyük ve şişman. Yıllar sonra, kendim de öğretmen olduktan, öğretmenlikte hayli deneyim kazandıktan sonra anlayacaktım ki Cemil Akbulut gerçek bir öğretmenmiş. Çantası dergi, gazete, kitap doluymuş. Görürdük de zaten. Dinlencelerde, evininin bahçesinde hep bir şeyler okurdu. Ben de bu yüzden okur-yazar olmuşum demek ki. Daha küçücükken bile öğretmenimden göre göre… Ağaç yaşken okumaya başlar ya… Ülkemizin en uzak, en kuş uçmaz kervan geçmez yerlerinden biri olan Arpaçay’ın bardaklı köyündeyken eğittiği, öğrettiği, yetiştirdiği öğrencilerinin hemen hemen hepsi bugün bile başarılı. İçinde ülke düzeyinde başarılı olanları da var. Çantası büyük öğretmenim… Saygıyla anıyorum. Çantanı da…

Şimdiki çantalar çok küçük. İçine kitap, dergi, gazete sığmayan çantanın içine ne sığar? Cep telefonu, sigara ve çakmak. Onlar da saygıya değmez. Yıllardır gözlem yapıyorum. Öğretmenler arasında da hızla yaygınlaştı bu küçük çantalar. İçinde dergi, gazete, kitap olmayan… Süs gibi bir şey. Bakıyorum, öğretmen kocaman, sırtındaki çanta küçücük. Düşünüyorum… Öğreten kişi, anlamına geliyor “öğretmen.” Kime öğretecek? Ülkemizin yazgısını yarın eline alacak bugünün çocuklarına, gençlerine… Neyi öğretecek? Bilgiyi. Hangi bilgiyi? Eskilerin yanında, her gün onlarcası üretilerek bilim dağarcığına doldurulan yeni bilgileri. Akşam öğrenecek, sabah öğrencisine götürüp verecek.

Çanta neden küçük? İçine dergi, kitap, gazete sığmasın; daha çok zararlı şeyler sığsın diye. Bu çantaları taşıyanların dergi, kitap gazete okuduğunu düşünebilir miyiz? Çok büyük oranda hayır. Okur olsalardı, bu nitelikleri onların küçük çanta taşımalarına izin vermezdi. Kendimden apaçık biliyorum; küçük çantam olsa, büyük çantada taşıdığım dergi, gazete, kitap, broşür, program kartları, sanat bültenleri gibi dokümanları ona sığdıramam. Çünkü her ay içinde değişik zamanlarda değişik dergiler geliyor abone olduğum. Bu yüzden çantamda en az iki, üç dergi hep vardır. Kitap okuma alışkanlığım da özge. Birkaç özge alan kitabını aynı anda okuyorum. Bu yüzden çantamda en az bir, iki kitap oluyor. Çantam büyük benim. Çünkü okuyorum.

Çantası küçük öğretmenlere şaşıyorum. Özellikle öğretmenlere… Onlar okumazsa, yeni bilgileri edinemez, öğrencilerine de yeni bilgiler taşıyamazlar. Eski bilgilerin pek çoğu da işe yaramıyor artık. İçine küçük boy bir kitap bile sığmayacak kadar küçük çantalı öğretmenlere şaşıyorum. Çünkü okumadıkları çantalarından belli. Okuduklarına dair ne bir simge taşıyorlar üstlerinde başlarında, ne de nesne. Okumayan öğretmen olur muymuş? Oluyormuş işte; çooook… İstatistiklerde de var: Okumayanlarının oranı % 92. 12 Eylül Anayasası gibi.

Teoride emperyalist-kapitalist sermayenin amacı biliniyor;”cahil” bırakmak. Hakkını arayamayacak kadar bilgisiz, korkak. Ama bunun ezikliğini yaşayamayacak kadar da avu(n)tucu. Yani cahil, yoksul ve kaderci. Bütün bunların tersini başar(t)ması gereken öğretmenlerin o küçük çantalarının içinde ne yazık ki bunlar var işte. Yani kapitalizm bunun böyle olmasını başarmış.

Güzel bir söz var (söyleyenini anımsayamadığım için özür diliyorum): “Küçük beyinler bireylerle, orta beyinler olaylarla, büyük beyinler düşüncelerle ilgilenirler.” Öğretmenlik mesleğine, okullara, çocuklara ve gençlere yakışmayan, onlara reva görülemeyecek gerçekler… Görüyoruz, okullara girip çıkan öyle çok küçük çanta var ki! Öyle çok cep telefonu, sigara, çakmak… Duyuyor musun Cemil Öğretmenim? İnip gelsene Gemlik’in o dağ köyü Selimiye’den. O büyük çantanı getirip göstersene, açsana…