Küçük Hayatlar

Koca bir çölde
Sonsuz bir kum denizinde
Arıyorum
Yitik yolu arıyorum
Bulamadığım yolu.
Bir orada, bir burada
Bütün yönlerde ruhum
Bulamıyor aradığını.
Bu korkunç boşlukta
Bu sonsuz boşlukta,
Her yanım kum
Alabildiğine parlak, boğucu
Kumlar uzanıyor çevrenin sonuna değin
Sonra bir ses duyuyorum
Tatlı, gür ve kahredici
Diyor ki bana:
''Yitik bir ruh sanıyorsun kendini sen!
Bir ruh sanıyorsun kendini.
Yanılıyorsun.Bir ruh değilsin gerçekte
Yitmiş de değilsin
Bir hiçsin yalnıca
Yoksun sen.''

Porphyre Eglantine böyle diyordu şiirinde. Kaç kere aklımıza getirebildik? Ya da kaç kere düşünmeye cesaret edebildik?

Ölçüsünü kavrayamadığımız evren, boşlukta akıp giden dünya, dünyanın içinde yerleşim alanları ve yaşadığımız çevre. İşte uzaktan bakılınca böyle. Nedense çoğu zaman unutuluverir her şey. Sadece sen, sevdiklerin bir de sevmediklerin vardır. Caddeler, sokaklar, şehir... Küçültmüşüz de küçültmüşüz dünyamızı. Dünya dönüyor hissedebiliyor musun? Sen, gerçekten varsın düşünebiliyor musun? Hayır, hayır. Ezbere yaşamaya çalıştığımız hayattan söz etmiyorum. Gerçekten, farkındalığın olduğu insan yığınından bahsediyorum. Öyle bir bilmece ki hayat, cevabını aramayı çoktan vazgeçmişiz.