Kuyudaki canım

Köyde bizim de evimiz vardı. Kışın kimse olmaz yaz gelince, daha ilkbaharda herkes taşınırdı köye. Yaz tatilinde bizde köye gitmek için sabırsızlanır hazılıklara başlardık. Annem, Babam, kardeşim ve ben köyü ve doğayı çok sevdiğimizden hazılıkları heyecanla tamamlayıp düştük yola.

Köyümüz çok güzeldi, iki tepenin ortasında kalmış, adını dağ çiçeklerinden almıştı. Yeşili ayrı, buz gibi akan deresi ayrı, mavisi ayrıydı. Köyde tavuklar, koyunlar, keçiler, inekler vardı, bahçesi vardı. Havanın tertemiz olması, gürültüsüz olması ve yeni doğan güneşin ışıklarıyla uyanmak bambaşkaydı. İneklerden alınan sütün taze taze sofrada sunulması, tavuğun yumurtladığı yumurtayı ilk alan el olmak, mis gibi köy ekmeği kokusu, bahçede yetişen sebzeler. Köyde yaşam bambaşkaydı.

Köyde yaşam;  iyi niyetti, masumiyetti, güçlü kalmaktı, huzurdu, mutluluktu ve sağlıktı.

Biz de çok çabuk geçtik bu yaşama. Sabah erkenden uyanıyor, akşam yıldızları sayarak uyuyorduk. Kardeşim beş yaşlarında, ben onbir yaşındaydım. Bahçede oynuyorduk. Bahçeyi sulamak için kuyudan su almaya gittik. Kuyudan su taşımak daha çok ilgimi çekmişti. Kuyu büyük taşlarla örülü, yedi metre civarında su bulunan kısmıda daha da derin. Kovaya ip bağlanmış, ipin bir ucuda kuyunun kenarındaki  metale bağlanmış şekilde. Kuyunun erişimine göre ip uzunluğu ayarlanmış. Kovayı atıyorsun kuyuya , suyu doldurup geri çekiyorsun. Ben kuyudan su çekerken kardeşimi kuyunun içinde aşağı giderken gördüm, çığlıkla ne olduğunu bile anlamadım dondum.

Köyümüz en cesur kızıydın sen Halise abla. Halise abla, kuyuya sürekli inip, çıktığı için bu konuda çok tecrübeliydi. Hiç olmadığı kadar pratik bir şekilde taşlara basarak kuyuya indi ve kardeşim suyu dalıp su üstüne geldiğinde kolundan yakaladı, çıkardı. Hiçbir şey olmamıştı, kardeşimde tek bir sıyrık ve çizik yoktu. Sağ salim kurtulmuştu.

Birgül YILMAZ