Libya'ya dost(!) ülkeler

Libya’nın dostları bugün Paris’te buluştu. Bu haberi okuyunca sürecin ikinci boyutunun da ülkedeki iç savaşa paralel yürüdüğünü hatırlamış olduk. Eğer bu olmasaydı iç savaşın hiçbir anlamı kalmayacaktı elbette. Zira bufalo yere yıkıldı, etleri paylaşılmaya hazır duruma geldi ve ormanın yırtıcıları bu ziyafetten geri kalmak istemiyorlar. Pek tabii ki bu durumda asıl çelişki içerisinde olan Libya halkıdır. Ülkeyi sömürüye kapatmış olsa da halkını refah içinde yaşatmaktan ziyade kendi zevk-i sefasına odaklanmış bir diktatörle, sömürgeci ülkelerin ısmarlama yönetimleri arasında bir darboğazda can çekişiyorlar. 

Bu iki olumsuz seçenek arasında tuttuğu yer her ne kadar pek kıymetli görülmese de hangi seçenekten yana tavır koyacağını bilemez bir halktır Libya halkı. Allanıp pullanıp önüne getirilmiş çakma özgürleşme hareketinin farklı ülkelerdeki örneklerinin farkında olan bölümü içinse olay artık aşağı tükürsen sakal yukarı tükürsen bıyık dedirtecek cinstendir. Zira her ne kadar Afganistan ve Irak tecrübelerinden ders çıkaran ve ülkelere sızmayı o ülkenin kendi içindeki hareketler vasıtasıyla yapan sömürgeci devletler, yıkılan diktatör heykellerinin başında poz vermeseler de artık, o heykelleri yıkan güç olduklarını gizlemeyi hâsılat paylaşımı telaşıyla açık etmekten kurtulamıyorlar. Son dönemde basında sıkça yer alan Somali’de yaşanan dram karşısında kılı kıpırdamayan bu dost ülkelerin, bir devletin yeni kurulacak yönetiminin şekillenmesi konusunda gösterdikleri dostluk gerçekten göz yaşartıcı. 

Bu nedenledir ki Kaddafi’ nin ‘direnin’ çağrısını anlamlı bulanlardanım. Bu seçim konusunda aklı hayli karışık olsa da direnme seçeneğinin empoze edilemeye çalışıldığı kadar komik olmadığı kanısındayım. Dost ülkelerin oluşturacağı yüz kızartıcı, peşkeşçi ve tâbi yönetimleri karşısında eski sert, bencil ama dik, direnişçi ve kendi içinde tutarlı diktatörlerini mumla arayabilirler. Çünkü bu iki seçenek ‘onur’ gibi mühim bir fark içermektedir.