Libyalıların sevinç çığlıkları uzun sürmeyecek

Libya’nın başkenti Trablus’taki Muammer Kaddafi’nin karargâhı dün muhalifler tarafından ele geçirildi. Diktatör rejiminin çöküşü ise milyonlarca Libyalıyı sevince boğdu. Trablus sokakları, ellerinde yeni bayraklarıyla binlerce göstericilerin zafer ve özgürlük çığlıklarına şahit oldu. İsyancılar, Bab-ül Aziziye’deki, Kaddafi’nin karargâhını yağmalarken, yöneticileri, batıyla pazarlık masasına oturmaya hazırlık yapıyorlar. Bölgesel güçlerde büyük pastadan paylarını almak için karşı atağa geçtiler. Türkiye dahil çeşitli ülkeler, çıkarlarına hizmet etmek amacıyla, Libya üzerindeki etkilerini arttırmaya çalışıyorlar. Davutoğlu’nun Kaddafi’nin düşmesi üzerine adeta apar topar Bingazi’ye gidip oradaki geçici yönetime Türkiye’nin her türlü desteğini sunmasını da, bunun en güçlü kanıtıdır. Sonuçta Türkiye’nin de Libya’da milyarlarca dolarlık çıkarları olduğunu ve meydanı boş bırakamayacağını herkesin görmesi lazımdı. 1 Eylül’de Paris’te Libya’nın geleceği, uluslar arası bir konferansta ele alınacak. ABD, AB ve bölgesel güçler 6 aydan beri verdiği emeğin karşılığını garanti edip kısa dönemde onlar için Libya’nın konusu kapanacak. Sonuçta, NATO, Libya’yı sadece Kaddafi rejimini devirmek için bombalamıyor. 

Sonun Korkunç Başlangıcı, (ikinci Afganistan ve Irak Tecrübesi) 

Pazar gecesi Libyalı gençlerin sevinç gösterilerini görünce, bana, tarihimizin en talihsiz anı hatırlattı. İçimdeki bir his, bana, bunun sonu nereye varılacağını açıkça anlatıyordu. Çünkü aynı sevinci, zafer ve özgürlük çığlıkları, demokrasi hayalleri, sosyal adaleti ve onlarca duyguları, 13 Kasım 2001 gecesinde bizzat yaşamıştım. 

13 Kasım 2001’de Kabil’de Taliban rejimi çokmuş ve biz, sabaha kadar bunu çılgınca kutlamıştık. Biz kendimize göre demokrasi ve sosyal refahın tos pembe hayalini kurarken, yöneticilerimiz, tıpkı ‘Paris Toplantısında’ olacağı gibi, Almanya’nın Bonn kentinde, bizim geleceğimizi pazarlık konusu yaptılar. Yine ABD, AB, NATO ve bölgesel güçler, çıkarlarına göre ülkemizi paylaştılar. Bizi de birbirimize düşürdüler. 

‘Kalıcı’ Özgürlüğün Faturası 

Demokrasi ve özgürlüğün faturasını merak eden varsa, işte… 

- 43 ülkenin askerleri ülkemizde bulunmakta ve oradaki kendi çıkarlarını koruyor. 

- Zaten kötü durumda olan altyapı yerle bir edildi. 

- 550 okul yakılarak kül oldu. 5 binden fazla okul ise, güvenlik gerekçesiyle kapılarını kapattı. 

- Tarımda %85 dışa bağımlı olduk. - Devlet bütçemizin %80 İMF ve Dünya Banka’sına ait. 

- Ülkenin kırsal kesimini Taliban militanları ve silahlı çeteler hüküm sürüyor. 

- Resmi kaynaklara göre 2001den 2010 yılının sonuna kadar çoğu sivil 25 bin kişi hayatını kaybetti. ( doğru rakam bundan üç kat daha yüksektir) 

Son tahlilde, “on sene önce Afganistan müdahalesi, demokrasiyi getirecek ‘Kalıcı Özgürlük’ harekâtı diye pazarlanmıştı. Bırakın ‘kalıcılığı’, bırakın ‘özgürlüğü’, bırakın ‘demokrasi’yi, bu talihsiz ülke o günden bugüne, gün yüzü görmedi, rahat nefes almadı.” 

Ve Irak 

Özgürlük getirilen bir başka ülke ise Irak’tır. Mart 2003te başlayan ‘Irak’ı Özgüleştirme Operasyonun’ sonucu ortada. Savışın sonucu ve etkilerini artık siz düşünün. 

Libya İflah Olmaz 

Ülkede geçiş sürecine yardımcı olabilecek ve demokrasinin olmazsa olmazı olan sendika, siyasi parti, sivil toplum kuruluşları gibi gruplar, halkı bir hedefe kilitleyecek politikacılar bulunmuyor. Sonuçta, ‘dış müdahaleler ile yerlerinden edilen zorbaların yerini, umut değil, kaygı dolduruyor.’ İktidara gelmek isteyenler, ‘kaderini sadece petrol şirketlerine değil, yabancı ülkelerin askeri güçlerine, hatta özel güvenlik şirketlerine bağlayan işbirlikçiler oluyor.’ Umarım, Libya halkı, “Kaddafi geri gelsin” diye dua etmezler. 

Seyit CELAL