Mahşere Kadar

sesim, durmadan eksiliyor içimden

gidişin, bir çöl gecesi hâlâ

mecâlsizim / yorgunum boşluğu solumaktan

koca bir dağ ağırlığı üzerimde

hüznün yaylım ateşinden

gün begün düş/ürüyor hazan yaprakları

eskil anıların kavruğu

boş çerçevede bir selâ çiçeği

onda, hangi yüz sen olabilir ki

uzanamıyor güneşe, açamıyor güz gülü

gölgenin yokluğunda koyu bir hüzzam çınlıyor gitgide

karanlık boyuyor sokağımı

uyanmayacak bu içimdeki gece

biliyorum yer açılmayacak güne

hangi hekim kapatır bu yarayı

kanatları kırılan kuş nasıl uçar

kurak içime

olmayan yağmur bulutunu

hangi rüzgâr var eder üstümde

salkım söğütler gibi uzansam bir dereye

yıkanır mı içimdeki acılar

giderir mi sana susuzluğumu

ne kadar çoksun ve ne kadar az

dünyama ses veremeyen toprak kadar

ne yapsam durulmuyor, içim sensiz

hep bir yanım boşta

ne kadar çabalasam da dolmaz çocuk yanım

bu hâl böyle mahşere kadar sürecek Anne

19 Mart 2010

Hâdiye Kaptan

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Güzel Sanatlara tutkulu, Türk sanat müziği hayranı, deniz ve İstanbul âşığı şiiryazar bir fâni....